Η κατάσταση στο χώρο της αγροτιάς, και των εργαζομένων στον αγροτικό τομέα βρίσκεται σε μια ιστορική καμπή. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η δυνατότητα μερικών χιλιάδων ανθρώπων να συνεχίσουν να ζουν από την καλλιέργεια της γης και την κτηνοτροφία, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα για το μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής πλειοψηφίας έναν από τους πιο κρίσιμους παράγοντες για την επιβίωσή του. Την τροφή.
Το διαρκώς αυξανόμενο κόστος παραγωγής, οι μειώσεις στις τιμές των παραγόμενων προϊόντων, η φορολεηλασία αλλά και η θηλιά που διαρκώς σφίγγει από τις διατάξεις της ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε), και την πριμοδότηση των μεγάλων αγροτοδιατροφικών κολοσσών (χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνένωση BAYER-MONSATO) , απειλούν να αλλάξουν το χάρτη συνολικά στην παραγωγή, με συνέπειες, όχι απλά για τα λαϊκά στρώματα της υπαίθρου, αλλά για το σύνολο του πληθυσμού της χώρας.
Οι φτωχομεσαίοι αγρότες-εργαζόμενοι στον αγροτικό τομέα, πρέπει να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στην εργασία και κατ’ επέκταση στο να ζήσουν με αξιοπρέπεια στον τόπο τους, ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια και το επιθετικό αγροτοδιατροφικό κεφάλαιο που έναν αιώνα περίπου μετά την κατάργηση των τσιφλικιών, επιδιώκει να χτίσει καινούρια με σύγχρονα χαρακτηριστικά. Από αυτή τη σκοπιά, ο αγώνας αυτός αποτελεί συνέχεια και ενίσχυση του αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι στις πόλεις ενάντια στις απολύσεις, την απλήρωτη εργασία, τους μισθούς πείνας και τις συνθήκες εργασίας τύπου γαλέρας.
Η κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος μας γίνεται σε μια περίοδο έντασης και βαθιάς δομικής κρίσης του καπιταλισμού. Η πολιτική και οικονομική εξουσία ως αντίδοτο σε αυτήν επιλέγει τη πολιτική διαρκούς λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε τοπικό, περιφερειακό, πανελλαδικό και παγκόσμιο επίπεδο αναδιατάσσουν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν νέους δρόμους και όρους κερδοφορίας. Αυτό κάνουν και σε τοπικό επίπεδο στις περιοχές μας σε όλους τους κλάδους, συνεργαζόμενοι με τις τράπεζες, τους ντόπιους καπιταλιστές, τη λεγόμενη Τοπική – Περιφερειακη Αυτοδιοίκηση αλλά και τη νέα γραφειοκρατία του αγροτοσυνεταιριστικού κινήματος. Όλοι αυτοί σήμερα ξαναμοιράζουν της πίτα σε βάρος των λαϊκών αναγκών.
Το μοίρασμα αυτό πέρασε και περνάει μέσα από το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, από την απαξίωση-κλείσιμο ή ιδιωτικοποίηση των συνεταιριστικών επιχειρήσεων, τη διάλυση της εργασίας και το ξεκλήρισμα ή την «προσαρμογή» όσων μικρομεσαίων παραγωγών αντέξουν.
Είμαστε ξεκάθαροι: θα τα βγάλουν όλα στο σφυρί δημιουργώντας ταυτόχρονα ζώνες εγκατάλειψης και απλήρωτης εργασίας για να σώσουν τα τομάρια τους. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε η μείωση της παραγωγής, ούτε τα απλήρωτα προϊόντα, ούτε η απλήρωτη εργασία ούτε τα κλεισίματα επιχειρήσεων ούτε η ανεργία. Την ίδια ώρα οι ιδιωτικές τράπεζες με λεφτά που έχουν πάρει από το ξεζούμισμα των λαών της Ε.Ε μέσω των συνεχιζόμενων ανακεφαλαιοποίησεων, αναβαθμίζουν το ρόλο τους, προτείνοντας επιχειρηματικά σχέδια για να «σώσουν» ή και να ενωθούν με συνεταιριστικές δραστηριότητες μέσω και της συμβολαιακής γεωργίας.
Συνοψίζοντας, όλα αυτά τα χρόνια έχει διαμορφωθεί από τη μια πλευρά το μπλοκ που ισχυροποιείται-κερδίζει και αποτελείται από: το αγροτοδιατροφικό κεφάλαιο, το οποίο αποτελεί μια από τις ναυαρχίδες ανάπτυξης και επέκτασης των ντόπιων καπιταλιστών, το κύκλωμα μεγαλέμπορων- βιομηχάνων (ζωοτροφών, λιπασμάτων, φαρμάκων), τους μεγαλοαγροτοκτηνοτρόφους, τις διοικήσεις συνεταιρισμών και όλο το πολιτικό προσωπικό τους.
Από την άλλη οι φτωχομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι, στους οποίους μειώνεται το απαραίτητο για να ζήσουν εισόδημα, οι Έλληνες μισθωτοί στον αγροτοδιατροφικό τομέα («μόνιμοι» και εποχικοί), οι ξένοι εργάτες, και οι μικροί αυτοαπασχολούμενοι του χώρου (π.χ. γεωτεχνικοί, , τεχνίτες, άλλα επαγγέλματα που εξαρτώνται από την αγροτική παραγωγή).
Η συμπίεση των εισοδημάτων και των συνθηκών εργασίας μας γίνεται το τελευταίο διάστημα με βίαιο τρόπο. Όλα τα νέα μέτρα που υλοποιούνται έχουν σκοπό να πετάξουν έξω από την γεωργική δραστηριότητα τους εργατοαγρότες και τους μικρούς παραγωγούς. Είναι μέτρα που οδηγούν: α) Στην υπερδιόγκωση του κόστους παραγωγής για τον μικρό παραγωγό, στις χαμηλές τιμές παραγωγής για τον αγρότη-υψηλές για το λαό στη πόλη β) Στο χτύπημα της μικρής παραγωγής γ) Στις ιδιωτικοποιήσεις βασικών κλάδων της γεωργικής παραγωγής δ) Σε βάρβαρη φοροεπιδρομή ε) Σε μεγάλη μείωση των χρηματοδοτήσεων με βάση τη ΚΑΠ 2014-2020 στ) Στον εξοβελισμό από τις επιδοτήσεις και όλες τις χρηματοδοτήσεις των μη κατά κύριο επάγγελμα αγροτών και περικοπή όλων των άμεσων ενισχύσεων ως 30% για την περίοδο 2020 – 2027.
Ταυτόχρονα κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Χ.Α παρατρεχάμενοι και Ε.Ε) προωθούν τη λογική του αγρότη-καπιταλιστή πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους άνεργους της πόλης, για επιστροφή στην ύπαιθρο (σε αυτό κύριο ρόλο παίζουν οι λεγόμενες Ενώσεις Νέων Αγροτών, οι «διαεπαγγελματικές ενώσεις» και «αγροτοδιατροφικές συμπράξεις»).
Σε αυτή τη Ρότα και οι δυνάμεις και εκφραστές αυτών των επιδιώξεων σε περιφερειακό επίπεδο (Καρυπίδης- ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ-Κασαπίδης, πασοκ Ζεμπιλιαδου) Εκφράζουν την λογική εναρμόνισης των επιλογών του κεφαλαίου στο αγροτοδιατροφικό τομέα «ανεξάρτητα» -αλλά σε πλήρη σύμπλευση με τις επιλογές των κομμάτων τους. Ταυτόχρονα κάποιοι από αυτούς όπως ο Κασαπίδης έχουν άμεση σχέση με τις επιλογές αυτές.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην περιοχή μας υπήρχε ένα από τα καλύτερα εργοστάσια παραγωγής φτηνού λιπάσματος –ΑΕΒΑΛ, εκμεταλλευόμενο την παραγόμενη ενέργεια από τους σταθμούς της ΔΕΗ και των παραπροϊόντων της καύσης. Το έκλεισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1992 υλοποιώντας αποφάσεις της Ε.Ε. και της χημικής Βιομηχανίας που δεν ήθελε φθηνούς ανταγωνιστές στο χώρο των λιπασμάτων. Τώρα αντί για θέσεις επαναλειτουργίας του, κάνουν «προτάσεις» , δημιουργίας Μουσείου στο χώρο του.
Στόχος του κεφαλαίου είναι να καθορισθεί το τι παράγεται και το πως παράγεται, από όσο γίνεται λιγότερα χέρια για την αύξηση της κερδοφορίας του.
Οι παραπάνω εξελίξεις οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσης των εργατών -τριών γης.
Οι φτωχομεσαίες αγρότισσες και εργάτριες γης βιώνουν διπλή καταπίεση. Στις περισσότερες περιπτώσεις προσφέρουν απλήρωτη εργασία δίπλα στον πατέρα, τον σύζυγο ή τον αδελφό αγρότη. Πολύ συχνά η εργασία αυτή εκτός από απλήρωτη είναι και ανασφάλιστη. Είναι επιφορτισμένες με την φροντίδα του σπιτιού και των παιδιών χωρίς να υπάρχει στήριξη από κρατικές υποδομές (υγείας και κοινωνικής μέριμνας).
Οι τεράστιες επιστημονικοτεχνικές δυνατότητες της εποχής μας δημιουργούν τους υλικούς όρους για φτηνή και ποιοτική διατροφή του λαού. Η εφαρμοζόμενη αντιαγροτική πολιτική συγκρούεται με αυτές τις δυνατότητες αλλά δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανάπτυξη αγώνων. Αγώνες που για να είναι νικηφόροι χρειάζεται να είναι από τα κάτω, με επιτροπές αγώνα στα χέρια των αγωνιζόμενων, με πραγματική και όχι συμβολική πάλη, με κοινό αγωνιστικό μέτωπο των εργαζομένων του χωριού και της πόλης και με αναβάθμιση του αντιΕΕ και αντικυβερνητικού χαρακτήρα των αιτημάτων. Σε αυτή την αγωνιστική διαδικασία θα συμβάλλει και το περιφερειακό μας σχήμα – όχι τόσο μέσα – αλλά κυρίως έξω από τα «τείχη» του περιφερειακού συμβουλίου παρεμβαίνοντας και οργανώνοντας των πάλη των φτωχομεσαίων αγροτών.
Να παλέψουμε για:
1) Κατώτερες εγγυημένες τιμές στα προϊόντα, με ουσιαστική μείωση του κόστους παραγωγής, έργα υποδομής, δωρεάν επιστημονική επιμόρφωση. Ανατροπή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) της Ε.Ε.
2) Ενάντια στο «Μητρώο Αγροτών-Αγροτικών Εκμεταλλεύσεων» που ξεκληρίζει τη φτωχολογιά του χωριού και συμπιέζει το εισόδημα των μεσαίων παραγωγών μέσω των αγροτικών εταιρειών των μεγαλοεπιχειρηματιών, των μεγαλοαγροτών και των ιδιοκτητών μεγάλων εκτάσεων.
3) Όχι στους Συνεταιρισμούς Α.Ε. Δημιουργία δημοκρατικών πρωτοβάθμιων παραγωγικών συνεταιρισμών της φτωχομεσαίας αγροτιάς με ουσιαστική κρατική ενίσχυση. Ενιαίο δημόσιο φορέα τροφίμων και κεντρικό σχεδιασμό της αγροτικής παραγωγής.
4) Φορολόγηση (με βάση το καθαρό εισόδημα και τα κέρδη) των μεγαλοαγροτών και των αγροτικών επιχειρήσεων που παίρνουν το 80% των επιδοτήσεων της ΕΕ . Αφορολόγητο αγροτικό οικογενειακό εισόδημα 12.000 ευρώ προσαυξημένο με 5000 ευρώ για κάθε παιδί.
5). Εθνικοποίηση – κρατικοποίηση των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας του αγροτοδιατροφικού τομέα. Δημόσια τράπεζα και κέντρα σποροπαραγωγής, λιπασματοβιομηχανίες, βιομηχανίες ζωοτροφών κτλ. Όχι στη τραπεζική κερδοσκοπία μέσω της λεγόμενης συμβολαιακής γεωργίας.
6) Άμεση απαλλοτρίωση – χωρίς αποζημίωση όλης της μεγάλης αγροτικής και εκκλησιαστικής ιδιοκτησίας, των 200.000 στρεμμάτων της ΔΕΗ, παραχώρησή της για συνεταιριστική παραγωγή.
7) Ουσιαστικές αυξήσεις στις αγροτικές συντάξεις και μείωση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια και στα 58 για τις αγρότισσες.
8) Άμεση κατάργηση της φοροληστείας, του ΕΝΦΙΑ της φτωχομεσαίας αγροτιάς, του ΦΠΑ στα εφόδια, της προκαταβολής φόρου, του τέλους επιτηδεύματος, των τεκμηρίων και όλων των χαρατσιών.
9) Αφορολόγητο πετρέλαιο και φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα για να καλλιεργηθεί η γη και ταϊστούν τα ζώα
10) Πλήρη – δημόσια ασφάλιση της παραγωγής, του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου, πλήρη αποζημίωση των πληγέντων ιδιαίτερα από τις πρόσφατες καταστροφές.
11) Ισοτιμία δικαιωμάτων των εργαζομένων της υπαίθρου, ανεξαρτήτως χρώματος, έθνους και θρησκείας. Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας παντού. Πρόσληψη γεωτεχνικών.
12) Όχι στα μεταλλαγμένα προϊόντα και σπόρους. Ασφαλή ποιοτικά φθηνά προϊόντα για όλο το λαό.
13) Καμιά κατάσχεση πρώτης κατοικίας και χωραφιού οικογενειακής αγροτικής εκμετάλλευσης. Ενίσχυση της κτηνοτροφίας και εξασφάλιση των αναγκαίων βοσκήσιμων εκτάσεων. Δωρεάν κρατική σήμανση ζώων, υποδομές για την αντιμετώπιση ζωονόσων.
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ στη ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΚΟΖΑΝΗ Μάρτης 2019
Γραφείο Τύπου
