ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Του κ. Ιωάννη Ρόνα
Φορο-συμβούλου
Αρθρογράφου
Οι συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας απασχολούν τους ισχυρούς της Δύσης με παρεμβάσεις των και έχουν κουράσει την Διεθνή Κοινότητα. Οι προκλήσεις απευθύνονται κυρίως στην Ελλάδα, για λόγους επεκτατικούς, αλλά και οικονομικούς.
Ο πρώτος είναι για την πραγματοποίηση του ονείρου της «γαλάζιας πατρίδας». Στόχος ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή μια άνωθεν παρέμβαση , μάλλον κάποιων εκ των αποικιοκρατών μας, ώστε να οδηγηθούμε στο τραπέζι του διαλόγου, με το ζόρι, έστω, προς συζήτηση θεμάτων που η Τουρκία επιθυμεί να εξεταστούν και να επιβληθούν , παρακάμπτοντας κάποιες συνθήκες στις οποίες δεν συμφωνεί (όπως αυτή της Λωζάνης που αντικατέστησε εκείνη των Σεβρών) και επιδιώκει «να τα μοιράσουμε από την αρχή καζάν-καζάν» με πρώτο το Αιγαίο.
Ο δεύτερος λόγος των προκλήσεων, που είναι οικονομικός, αφορά τα γνωστά κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου στο Αιγαίο και μακρύτερα, προς όφελος της γείτονος και των προστατών της, ακόμα και με πόλεμο μικρής έκτασης. Έτσι για να γίνει η δουλειά!
Βλέπετε ότι η Τουρκία δεν έχει την πλεονεκτική γεωγραφική θέση όπως η Ελλάδα που είναι ο εξουσιαστής του Αιγαίου και εν πολλοίς της Μεσογείου και επιδιώκει να την αποκτήσει ποικιλότροπα για να παίξει τον ρόλο της διεθνώς, πράγμα που η Ελλάδα δεν τα εκμεταλλεύεται αυτά όσο θα έπρεπε εδώ και χρόνια . Η παροιμία λέει : «Μακάρι οι κατέχοντες!!!». Εμείς είμαστε οι κατέχοντες και δεν επιτρέπεται να μη διατηρήσουμε τα δικαιώματά μας . Αλλοίμονο μας αν υποχρεωθούμε στη μείωση αυτών των δικαιωμάτων.
Η Ελλάδα έχει ισχυρά όπλα στήριξης των δικαίων της, αφού έχει πολλούς συμμάχους που μπορούν να την βοηθήσουν και στρατιωτικά, αναντίρρητα και μοιραία (π.χ. την Ε.Ε των 27 εταίρων).
Όμως, είναι εμφανές το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν επωφελείται από την ισχύ της, ακόμα και αυτή την πολιτική και διπλωματική, για να ζορίσει σοβαρά την Τουρκία, αφού αυτή το δείχνει, και έτσι είναι, ότι πονάει πολύ στο Ευρωπαϊκό Οικονομικό πεδίο. Σ αυτό, η Ελλάδα έχει «όλους του άσσους στο μανίκι της», αλλά τους ψάχνει. Μέγα λάθος.
Στο παρόν άρθρο, για το οικονομικό κομμάτι της διαμάχης ενδιαφερόμαστε και σ αυτό θα αναφερθούμε ολίγον, θέλοντας να ταρακουνίσουμε «τα λιμνάζοντα ύδατα» μήπως και δημιουργηθεί μια ανατάραξη που βολεύει την Ελλάδα και έχει δίκαιο.
Αυτό, εξ αιτίας της συνόδου κορυφής της Ε.Ε στις 24 Σεπτεμβρίου 2020. Της Ε.Ε των 27 μελών –εταίρων και όχι του Ευρωγκρούπ των 15 μελών- εταίρων. Το διευκρινίζουμε. Στο δεύτερο είμαστε υποτακτικοί, σκλάβοι, λόγω μνημονίων, που με τις συμβάσεις των στερηθήκαμε της Εθνικής μας Κυριαρχίας υπέρ των δανειστών- εταίρων, αλλά στο πρώτο δεν σκύβουμε το κεφάλι καθ ότι ισότιμοι. Οι 15 εδώ, του Ευρωγκρούπ, δεν μπορούν να επιβάλλουν ουδέν στους 27 εάν εμείς οι Έλληνες δεν το θελήσουμε.
Η Τουρκία λοιπόν κάθε χρόνο αποκτά αστρονομικά ποσά από την Ευρώπη ( που και η Ελλάδα μέρος αυτών της προσφέρει ), εξ αιτίας της Τελωνειακής Ευρωπαϊκής Ένωσης- Τουρκίας (από το 1995 νομίζουμε).
Υπάρχουν στοιχεία της Ευρωστάτ για δεκαετία, σύμφωνα με τα αναγραφέντα στον τύπο, που η Τουρκία πήρε σ αυτή περί τα 750 δις ευρώ. Αυτό λόγω της συμφωνίας εξαγωγής Τουρκικών προϊόντων χωρίς δασμούς στην Ε.Ε από την οποία και εισάγει σε Ευρωπαϊκά προϊόντα, ισόποσα.
Μάλιστα υπολογίζεται ότι συνοπτικά μπορεί κάθε χρόνο να αναλογεί τελικά ποσό από 100 έως 145 δις ευρώ, περίπου . Απίθανα ποσά που πλησιάζουν αρκετά σήμερα, ίσως, και το Ελληνικό ΑΕΠ.
Στην ανοχή αυτή ευθύνονται όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις που δεν απαίτησαν από τα μέλη να σταθούν στο ύψος τους, έναντι των πολύχρονων απειλών της Τουρκίας (βλέπε και Κύπρο).
Η σημερινή λοιπόν Κυβέρνησή μας να σταματήσει την συμπεριφορά της υποταγής και να ζητήσει αμέσως την Αναθεώρηση της Τελωνειακής Ένωσης με την Τουρκία και ζητώντας επιβολή υψηλών δασμών σε άπειρα προϊόντα προς την Ε.Ε, αφού τα χρήματα που ωφελείται η Τουρκία από την Ε.Ε καταλήγουν (κατ εκτίμηση) σε όπλα εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, που και αυτές οι δυό χώρες την χρηματοδοτούν, ως άνω, για να τις πολεμά . Πρόκειται για οξύμωρη περίπτωση. Έλεος.
Στο καταστατικό του ΟΗΕ η απειλή βίας, η χρήση βίας, που η Τουρκία ασκεί στην Ελλάδα, απαγορεύονται επί ποινή, αλλά αυτά τα άρθρα που προβλέπονται τέτοια δεν χρησιμοποιήθηκαν εκ μέρους μας. Έχουμε λοιπόν όπλα για να τα χρησιμοποιήσουμε.
Σε όλα αυτά η Ελλάδα μπορεί να προβάλλει veto και έτσι δεν μπορούν να παρθούν αποφάσεις από την Ε.Ε των 27 . Στις 24 Σεπτεμβρίου 2020 η χώρα μας έχει την μοναδικότερη ευκαιρία να συμμαζέψει επιτέλους τον απλωμένο τσαμπουκά του Τούρκου. Κάντε κάτι. Και σ αυτό το κάτι η Ελλάδα αλλά και η Κύπρος έχουν μαζί τον λόγο και μπορούν.
Επίσης, η Ελλάδα δεν παρεμβαίνει σε χώρες- μέλη της Ε.Ε για να μη οπλίζουν την Τουρκία (βλέπε Γερμανία) και να απαιτήσει απ αυτές έστω απαγορευτική ρήτρα για να μη χρησιμοποιηθεί αυτός ο οπλισμός των ποτέ εναντίον μελών- κρατών της Ε.Ε.
Παρά του ότι έγιναν προσπάθειες, εδώ και χρόνια, για την προσχώρηση της γείτονος στην Ευρωπαϊκή κοινότητα, με τους κανόνες που της έχουν τεθεί , αυτή δεν τους τηρεί και απομακρύνεται.
Επομένως υπάρχουν οι λόγοι, από τα παραπάνω, να επωφεληθεί η Ελλάδα.
Κάποιοι από τους εταίρους μας να αφήσουν κατά μέρος τις φκιασιδωμένες , υποκριτικές, χαλαρές και ψεύτικες εξαγγελίες κυρώσεων στην Τουρκία, για την όλη συμπεριφορά της προς την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο. Να σταματήσουν να μας πιέζουν, με τον τρόπο τους, για να καθίσουμε στο τραπέζι με τους Τούρκους, χωρίς δικές μας προτάσεις συζήτησης και να μοιράσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, αφοπλίζοντας και τα νησιά μας, κατ απαίτηση των Τούρκων, επειδή κάποιοι έτσι το θέλουν για δικά τους συμφέροντα τα οποία συμπλέουν με αυτά της Τουρκίας ή μπορεί να συμπλεύσουν. Δηλαδή, να αποκτήσουν οι Τούρκοι από την Ελλάδα ό,τι δεν έχουν και το θέλουν «επειδή τους χρειάζεται !». Τι λέτε, μωρέ!!!
Οι Έλληνες αρμόδιοι δεν έχουν τέτοιες εγκρίσεις από τον λαό και πρέπει να προσέχουν τις ενέργειες των. Το θέμα της Μακεδονίας άλλωστε είναι πρόσφατο και δεν τελείωσε.
Όλα αυτά τα εντοπίζουμε, είτε είναι έτσι, είτε είναι αλλιώς, για να βοηθήσουμε τους διοικούντες να τα λάβουν υπόψιν και όχι να τους κατακρίνουμε προκαταβολικά, αφού δεν γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι τελικά επ αυτού.
