Κάθε μέρα στο σχολείο μου αλλά και σε άλλες δραστηριότητες που συμμετέχω, παρατηρώ το κάθε άτομο ξεχωριστά, θέλοντας να κατανοήσω τι είναι αυτό που μας κάνει διαφορετικούς και τι σημαίνει τελικά η διαφορετικότητα.
Πολλοί γονείς μπορεί να είναι περήφανοι για τα παιδιά τους αν είναι αριστούχοι, έξυπνοι ή έχουν μεγάλη επιτυχία στα κορίτσια, ωθώντας τα και οι ίδιοι να κάνουν αυτό που θα τους κάνει περήφανους.
Δύσκολα όμως μπορούν να αντιληφθούν ότι ένα άτομο είναι άξιο θαυμασμού και αγάπης, για αυτό που είναι και κάνει, χωρίς να βλέπουν στο πρόσωπο του τον «άριστο» τον οποίο ονειρεύονται, αλλά το ίδιο τους το παιδί.
Κανένας δεν υποχρεούται να ακολουθήσει κανένα πρότυπο! Ένα παιδί με σύνδρομο down, ένας πιτσιρικάς απ΄ την Αλβανία ή ένας άλλος με μαθησιακές δυσκολίες μπορούν να μας διδάξουν πολλά περισσότερα και να μας δώσουν περισσότερη υπερηφάνεια μέσω του αγώνα τους, σε σχέση με ένα παιδί όπου ακολουθεί την επιθυμητή τελειότητα!
Ας καταλάβουμε λοιπόν όλοι οι νέοι, πως ο χοντρός, ο σπασίκλας και ο Πακιστανός πρέπει να κρίνονται με βάση τη συμπεριφορά τους, τις προσπάθειες τους και όχι τα «διαφορετικά» στοιχεία όπου έχει ο κάθε ένας τους από εμάς!
Καμιά κοινωνία δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί αν όλοι ήμασταν πανομοιότυποι, κανένα σύνολο δεν μπορεί να λειτουργήσει εάν όλα τα κομμάτια του είχαν το ίδιο σχήμα. Για αυτό θα ήταν θεμιτό να καταλάβουμε και να αρχίσουμε να μεταδίδουμε την αγάπη για τη διαφορετικότητα!
Γιώργος Τριανταφύλλου – Μαθητής Λυκείου
