Το µοναστήρι της Παναγίας Μικροκάστρου, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, βρίσκεται 12 χιλιόµετρα νοτιοδυτικά της Σιάτιστας, στον εθνικό δρόµο Koζάνης- Καστοριάς, σε απόσταση 500 περίπου µέτρων από το χωριό Μικρόκαστρο, σε ύψωµα πάνω από τον Αλιάκµονα.
Το καθολικό του μοναστηριού αγιογραφήθηκε, με εξαιρετικής τέχνης τοιχογραφίες, το 1797 από Ηπειρώτες Καπεσοβίτες ζωγράφους. Εξαιρετικό είναι το ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο στο οποίο ακολουθείται η τέχνη του «τρυπητού» δηλαδή με διαμπερή κενά ανάμεσα στα θέματα.
Η εικόνα της βρεφοκρατούσας Θεοτόκου θεωρείται θαυματουργή και είναι η παλαιότερη των άλλων, με πιθανή χρονολογία το 1603 ενώ μία πρόσφατη έρευνα την χρονολογεί στον 13ο αιώνα. Η φθορά του χρόνου αφαίρεσε κάθε χρωστική ουσία από τα πρόσωπα της Εικόνας, αλλά παρ’ όλα αυτά η γραφή των χαρακτηριστικών τους είναι έντονα εκφραστική. Ολόκληρη η Εικόνα φέρει ασημένια επένδυση, η δε ιλαρότητα των προσώπων τόσο της Παναγίας Μητέρας όσο και του παιδίου Ιησού ελκύει παραμυθητικά τον κάθε προσκυνητή. Η μεγάλη ευλάβεια στην Εικόνα αυτή οφείλεται στην ανεξάντλητη χάρη που φανερά ή μυστικά ο πιστός λαός αποκομίζει. Για το λόγο αυτό τηρεί τα θρησκευτικά του έθιμα με μεγάλη αφοσίωση.
Η Μονή πανηγυρίζει κάθε 15 Αυγούστου με κάθε μεγαλοπρέπεια. Έρχονται πολλοί προσκυνητές από όλη τη Δ. Μακεδονία και θεωρείται η Εορτή αυτή η μεγαλύτερη της περιοχής. Τα Σιατιστινά άλογα και οι καβαλάρηδες δίνουν ιδιαίτερο τόνο στη γιορτή, συνοδεία μουσικής και κατά το έθιμο, καβάλα πάνε να προσκυνήσουν την Παναγιά τους.
«Καβάλα πάν’ στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε, καβάλα παίρν’ αντίδωρο απ’ του παπά το χέρι».
Πρώτα ανάβουν το κερί τους και μετά το σχόλασμα της εκκλησίας παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής, για να συνεχίσουν το γλέντι στη Σιάτιστα μέχρι πρωίας.
Το έθιμο αυτό έχει ιστορική σημασία και κρατά από τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Την ημέρα αυτή οι Έλληνες είχαν το δικαίωμα του «ελευθέρως θρησκεύεστε» και γι’ αυτό, από την άλλη, ζούσαν μία ημέρα ελευθερίας. Αυτό το έθιμο συνεχίζουν ως σήμερα οι καβαλαραίοι της Σιάτιστας.
