ΓΕΝΙΚΑ: Διαχρονικά, μόλις αναλαμβάνει νέος υπουργός παιδείας, εξαγγέλλει, αμέσως, «ριζικές» αλλαγές, κυρίως στο εξεταστικό μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος, ορμώμενος από το «πουθενά», χωρίς γνώση, μελέτη και πιλοτική εφαρμογή κι αυτό γίνεται για μικροκομματικούς λόγους εντυπωσιασμού και αλαζονείας, ότι μερικοί τα ξέρουν όλα, αφού, εξάλλου, αυτές οι «διαρρυθμίσεις» δεν απαιτούν δαπάνες, αλλά γίνονται για να ικανοποιηθούν τα απωθημένα των διαφόρων «αναρμοδίων», που μας παίρνουν στο λαιμό τους.
Η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΑΡΧΗ (που ασφαλώς επιδέχεται συζήτησης), ΕΙΝΑΙ:
*Όλοι, ως άνθρωποι, είμαστε ισότιμοι και απλά αλλάζουν οι ρόλοι μας κάθε φορά και ενεργούμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι και έχει τη μοναδική του προσφορά, μέσα σε έναν ήπιο και όχι βέβαια άκρατο, καταμερισμό της εργασίας.
Είτε έχεις 10 πτυχία, ή διδακτορικά (αφού σου λείπουν πολλαπλάσια), είτε είσαι ψυκτικός από το Περιστέρι, δεν διαφοροποιείται η παραπάνω αρχή, αρκεί να είσαι ευτυχισμένος, γι’ αυτό που κάνεις, αφού το γνωρίζεις καλά και βγάζεις τίμια και με αξιοπρέπεια το ψωμί σου.
Η καθοριστική βασική εκπαίδευση, πρέπει να ολοκληρώνεται, με την αποφοίτηση από τη δευτεροβάθμια κι απ’ εκεί και πέρα να αρχίζουν οι εξειδικεύσεις, είτε με συνέχιση των σπουδών στην τριτοβάθμια, είτε στα Ι.Ε.Κ. κλπ, ή με τη βαθύτερη πρακτική εμπειρία και κατάρτιση, σε οποιονδήποτε τομέα της παραγωγικής διαδικασίας.
Δυστυχώς, η άρχουσα τάξη των ελίτ εφευρίσκει κριτήρια να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους σε «αμνούς και ερίφια» (συγνώμη, αλλά δεν φταίνε τα ζωάκια), χωρίς να γνωρίζουμε, όμως, κατά βάθος ποια προτιμούμε περισσότερο! Τα αρνάκια, ή τα κατσικάκια.
Κρίνουμε το δείκτη νοημοσύνης με αναφορά, κυρίως, σε δύο είδη γνώσεων, της γραμματικής και της αριθμητικής, γιατί έτσι βολεύει το κατεστημένο, που «προηγείται» σ’ αυτούς τους τομείς, παραδοσιακά, συστηματικά και παραπλανητικά.
Παραβλέπουμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι δείκτες αξιολόγησης και άλλων γνώσεων, δεξιοτήτων και δραστηριοτήτων, κυρίως της κοινωνικής, συναισθηματικής και αισθητικής νοημοσύνης, όπως και οι λεγόμενες καλές τέχνες (γλυπτική, ζωγραφική, μουσική, λογοτεχνία, ποίηση, θέατρο, χορός, φωτογραφία κλπ) και άλλες «άπειρες» εφαρμοσμένες ειδικότητες και «τεχνικές» (αγγειοπλαστική, κουρευτική, ραπτική, διακόσμητική, αθλητισμός κλπ), όπου οι άνθρωποι δεν «σκέπτονται» μόνο με το μυαλό, αλλά και με τα χέρια ή το σώμα τους.
Όσο κι αν δέχονται μερικοί, ως φυσιολογική την ύπαρξη των ανισοτήτων, στην ουσία πρόκειται περί αναχρονιστικής ουτοπίας, γιατί η σύγκριση είναι άτοπη, αφού αναφερόμαστε σε ανόμοια θέματα!, όπου δεν υφίστανται, ούτε νοούνται ουσιαστικές διαφορές κι επομένως ανισότητες.
Εκτός, αν τα αναγάγουμε όλα στο βιοτικό επίπεδο, ξεχωρίζοντας τους πλούσιους από τους φτωχούς.
Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΣΠΡΟΥ ΚΟΛΑΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΡΑΒΑΤΑΣ:
Έχει καλλιεργηθεί, μόνο στην Ελλάδα, ως παγκόσμιο φαινόμενο, η επικρατούσα νοοτροπία του αντιτεχνολογικού συνδρόμου των Βαυαρικών προτύπων, που οι ξένοι τα αποτίναξαν έγκαιρα, αλλά που εμείς τα συντηρούμε, ακόμα, παρόλο που τελευταία έγιναν βήματα θεραπείας, όπως η έμφαση που δόθηκε στα ΕΠΑΛ και η απορρόφηση των ΤΕΙ από τα ΑΕΙ, γιατί μας βασάνισε χρόνια η ανεδαφική σύγκριση της επιστήμης με την τεχνολογία (που η δεύτερη είναι η εφαρμογή της πρώτης, χωρίς σύγκριση «ποιοτήτων»).
Ενώ, απολαμβάνουμε όλοι καθημερινά, τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, είμαστε αχάριστοι με τους ανθρώπους της, που θέλουμε να τους υποβαθμίζουμε.
Ευτυχώς, εισχώρησαν μέσα στην κοινωνία πολλές τεχνολογικές καθημερινές εφαρμογές (υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα κλπ) και άρχισε να εξαλείφεται η υποβάθμιση του «μουντζούρη» μαθητή ή του τεχνίτη.
ΟΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ:
Ο κρίσιμος φραγμός αφορά στις πανελλαδικές εξετάσεις, που μετατρέπονται στο μεγάλο πειρασμό, για τους γονείς, που παρασύρονται από τα δίκτυα της πτυχιομανίας, να θεωρούν ύψιστη υποχρέωση για τα παιδιά τους να τα «σπουδάζουν», όπου νάναι και να υποβάλλονται σε άσκοπες κι «αιματηρές» θυσίες.
Δεν υπάρχουν πλέον προνομιούχες σχολές και η καλύτερη είναι αυτή που θα περάσεις, αρκεί να την αγαπήσεις, από την αρχή μέχρι το τέλος…
Σήμερα, με το «στανιό» (ιδιαίτερα κλπ) και με προτροπή των γονέων (από μόδα) εισάγεται κάποιος π.χ. στην ιατρική και από το πρώτο εξάμηνο, όταν βλέπει λίγο αίμα στο εργαστήριο, ή έπειτα από μία επίσκεψη στο νεκροτομείο, λιποθυμά ή το βάζει στα πόδια. Παρόμοια συμβαίνουν και με τις στρατιωτικές σχολές κλπ.
Και το άδικο είναι ότι αρκετοί δηλώνουν σχολές όπου εισάγονται, αλλά ούτε καν εγγράφονται γιατί δεν εισήχθησαν στην πρώτη προτίμησή τους και αναχωρούν για το Χάρβαρντ, το Στάνφορντ, τη Σορβόνη κλπ (όχι λόγω αριστείας, αλλά λόγω οικονομικής επιφάνειας των γονέων τους) και δεσμεύουν θέσεις στην Ελλάδα, από άλλους υποψήφιους, που τις προτιμούσαν, αλλά χάνονται, γιατί τις είχαν δηλώσει άλλοι, χωρίς συνέπειες.
Μπορεί, οι έχοντες και κατέχοντες, να αποκτούν στα παραπάνω ξένα ιδρύματα άριστη εκπαίδευση, ίσως και παραπέρα εξειδίκευση σε έναν τομέα, αλλά όχι, όμως, να επεκτείνουμε την «αριστεία» τους οριζόντια και επί παντός επιστητού! (σε όλες τις επιστήμες).
Ήδη, την ώρα που αυξάνεται ο αριθμός των θέσεων των φοιτητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με προφανή στόχο την κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων, προτείνεται, το πρωτοφανές στα χρονικά, η κατάργηση νομικής σχολής, από δημόσιο πανεπιστήμιο και σε μία νύχτα η κατάργηση των ΚΕΑ, χωρίς διάλογο, με ανατροπή και οπισθοδρόμηση κάθε προηγούμενου συστήματος, για λόγους κάποιας ιδεολογικής υστεροβουλίας.
Προτείνεται η εξής διπλή ασφαλιστική δικλείδα:
1.. Να είναι ελεύθερη η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση για όλους, ώστε να ηρεμήσει και η δευτεροβάθμια και να επιτελέσει τον πραγματικό «ανεξάρτητο» μορφωτικό της ρόλο, να πάψει ο πειρασμός του απαγορευμένου καρπού και να καταστεί ελεύθερο αγαθό, μαζί με την υγεία και την κοινωνική ασφάλιση και
2.. Να αποδεσμευτεί η πολιτεία από την υποχρέωση για την επαγγελματική αποκατάσταση των πτυχιούχων, που θα γίνεται με την πιστοποίηση των προσόντων απ’ ευθείας στην παραγωγή (που κακώς λέγεται αγορά εργασίας).
Και τα παραπάνω, ως μεταβατικό στάδιο, με περιορισμό στην αρχή μόνον των «δαπανηρών» σχολών.
Ας αφήσουμε ν’ ανθίσουν όλα τα μαθητικά λουλούδια στα δικά τους εδάφη.
Πολλά μαθητικά «μυαλά» δεν αξιοποιούνται και πολλά φαινόμενα π.χ. μαθηματικά χάθηκαν, γιατί δεν «πέρασαν» π.χ. στο μαθηματικό τμήμα, επειδή δεν έγραψαν καλή έκθεση ή χημεία, για μια στιγμιαία «αποτυχία», χωρίς να ξεχνάμε και τους εν υπνώσει Αϊνστάιν, που μπορεί να «ξυπνήσουν» αργότερα!
Οι ξένοι, έχουν διάπλατες τις πόρτες, ψάχνοντας να βρουν έναν στα 100 χρόνια, που θα σώσει την ανθρωπότητα.
ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ: Όπως τονίστηκε, κάθε απαγόρευση είναι κατακριτέα στην εκπαίδευση, αλλά να ισχύσουν οι παραπάνω ασφαλιστικές δικλείδες.
Σπάνια, όμως, θα βρεθεί ιδιώτης να λειτουργήσει ιδιωτική ιατρική σχολή, που απαιτεί νοσοκομείο και ιδιωτική πολυτεχνική σχολή, που απαιτεί πολυδάπανα εργαστήρια..
Όλοι οι θερμοί υποστηρικτές της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, εννοούν θεωρητικές και «φτηνές» σχολές, που μπορεί, όμως, άνετα και αδάπανα να τις λειτουργήσει και το δημόσιο, γενικευμένα, με ένα αμφιθέατρο, ή με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μέσων, στο ανοικτό πανεπιστήμιο κλπ..Όταν εξαπλώθηκε, πανελλαδικά, η ανάπτυξη της δημόσιας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, άρχισε η συρρίκνωση της ιδιωτικής (κυρίως της τεχνικής), που παρόλα αυτά επιμένει με νέες πρωτοβουλίες, με ελκυστικές ειδικότητες, στα ΙΕΚ, κολλέγια κλπ).
Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ: (από τους «επαΐοντες» υπουργούς, δημοσιογράφους και λοιπούς αφελείς).
Στις πανελλαδικές εξετάσεις γίνεται διαγωνισμός για να καλυφθεί σταθερός αριθμός υποψηφίων, σε κάθε περίπτωση, από τους σχετικά «καλύτερους», σε σχέση με μία συγκεκριμένη κι αυθαίρετη ύλη, η οποία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί βασική, για να ισχυριζόμαστε ότι αρκετοί δεν έπιασαν τη βάση, στα μη βασικά.
Ο βαθμός, εξάλλου, εξαρτάται, κάθε φορά, από τη δυσκολία των θεμάτων.
Πάντως, αυτές οι εξετάσεις μπορεί να είναι αδιάβλητες και φυσικά αντικειμενικές (αφού τα ζητήματα είναι κοινά για όλους), με αμφίβολη ουσιαστική διακριτικότητα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έχουν κύρος και αξιοπιστία!, αναλογιζόμενοι το παρακάτω παράδειγμα:
Ένας πρωτεύσας στην εισαγωγή του π.χ. στη νομική σχολή και που αποφοίτησε πρώτος από τη σχολή του και με μεταπτυχιακό, και στην πράξη κορυφαίος δικηγόρος, αν δοκιμάσει να ξαναδώσει εισαγωγικές στην ίδια του τη σχολή, δεν είναι βέβαιη η εισαγωγή του! κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλός νομικός.
Ακόμη κι ένας διδάκτορας μπορεί να μην απαντήσει σε πολλές ερωτήσεις, πάνω στο αντικείμενό του κι αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αγράμματος, γιατί δεν απάντησε, ενδεχόμενα σε εξεζητημένες ερωτήσεις.
Κάθε απόφοιτος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, κατά τεκμήριο, γνωρίζει τα «βασικά», ή τουλάχιστον πρέπει να τα γνωρίζει κι αυτό είναι ευθύνη του εκπαιδευτικού συστήματος.
Για την προαγωγή στην επόμενη τάξη, πρέπει υποχρεωτικά (εδώ χρειάζεται η ενισχυτική διδασκαλία κλπ), όλοι οι μαθητές να εμπεδώνουν την κρίσιμη μάζα της ύλης, που προαπαιτείται για την επόμενη τάξη κλπ.
Αυτές θα είναι οι βασικές γνώσεις και όχι να αρχίσουν και πάλι οι κοκορόμυαλοι να μιλάνε, με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ότι έχουμε αγράμματους αποφοίτους, γιατί έπεσαν οι βάσεις και να επιμένουν ακόμα και οι «αρμόδιοι» ότι θα πρέπει να επανέλθει η «βάση» και μάλιστα ενισχυμένη!
ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΧΟΛΕΙΑ: Η ύπαρξη των πειραματικών σχολείων είναι αναγκαία και χρήσιμη, εδώ και πολλά χρόνια, για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και για την προώθηση πιλοτικών προγραμμάτων.
Η επινόηση όμως, προτύπων σχολείων με ακαθόριστο αντικείμενο είναι η μεγαλύτερη συντηρητική κουταμάρα.
Να γίνεται μία πρώιμη πρόβλεψη και επιλεκτικότητα από μικρή ηλικία, της δήθεν μεγαλοφυΐας, επί παντός επιστητού και για όλες τις κλίσεις και τα ταλέντα, για έναν ισόβιο χαρακτηρισμό της ελίτ, χωρίς να έχουμε εξασφαλίσει τις ίσες ευκαιρίες και τις ίδιες αφετηρίες όλων των παιδιών, ή την παραπέρα εξέλιξη της επίδοσης των μαθητών, που τη θεωρούμε ντε φάκτο δεδομένη, εκ των προτέρων και όχι εκ του αποτελέσματος, κάθε φορά.
Για τις ιδιοφυίες, που πάντα θα υπάρχουν, σε κάθε τομέα, αυτές αξιολογούνται, προωθούνται και επιβραβεύονται από αντίστοιχους φορείς, όπως η μαθηματική εταιρεία, η ένωση Ελλήνων φυσικών, φιλολόγων, λογοτεχνών, καλών τεχνών, σκακιστών, αθλητικών ακαδημιών κλπ, αρκεί να λειτουργήσει σωστά ο επαγγελματικός προσανατολισμός.
Θα επανέλθουμε και σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
