Οι επιπτώσεις για το λαό της περιοχής από τον μύθο της ΕΕ για τη «δίκαιη μετάβαση» και η ανάπτυξη που συμφέρει τον λαό με βάση την πρόταση του ΚΚΕ, βρέθηκαν στο επίκεντρο της εκδήλωσης που διοργάνωσε η ΚΟ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης στην Κοζάνη.
Στην εκδήλωση μίλησε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και ακολούθησαν θεματικές παρεμβάσεις από τους: Νίκο Γεωργακόπουλο, μέλος του Γραφείου Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, μέλος του ΔΣ της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, Μαρία Βογιατζή, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, μηχανολόγο μηχανικό, Άγγελο Τσαχουρίδη, υποψήφιο διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.
Ο Μάκης Παπαδόπουλος ανέφερε ότι το ΚΚΕ είχε έγκαιρα προειδοποιήσει το λαό για το παραμύθι της δίκαιης πράσινης μετάβασης, όταν το κόμματα του συστήματος προσπαθούσαν να τον εξαπατήσουν. Και τόνισε: «Τα “δώρα” της πράσινης μετάβασης στο λαό, είναι οι μαύρες εργασιακές σχέσεις, τα 8μηνα, η εντατικοποίηση, η δουλειά χωρίς συλλογικές συμβάσεις. Είναι η “κανονικότητα” των εργοδοτικών εγκλημάτων-ατυχημάτων, όπως το πρόσφατο στο Βέρμιο. Είναι η χωροθέτηση των φωτοβολταϊκών «όπου και όπως θέλει ο επενδυτής», όπως το πρόσφατο σχέδιο για πλωτά φωτοβολταϊκά στη λίμνη Πολυφύτου. Είναι οι τιμές της τηλεθέρμανσης που θα αυξηθούν σημαντικά, όπως και αν καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των ομίλων και της διαδημοτικής επιχείρησης».
Εξήγησε ότι σήμερα ο λαός της Κοζάνης και της Δυτικής Μακεδονίας, μπορεί να διαπιστώσει από την πείρα του ότι οι μόνοι που έχουν λόγο να πανηγυρίζουν είναι οι «πράσινοι» όμιλοι, για τις κερδοφόρες νέες επενδύσεις τους. Μπορεί να διαπιστώσει ότι τα κέρδη των ομίλων δεν πέφτουν από τον ουρανό. Προέρχονται από το ξεζούμισμα των εργαζομένων, την κλοπή του εισοδήματος της λαϊκής οικογένειας, την επίθεση στα δικαιώματά μας.
Η διαμάχη κυβέρνησης και κάλπικης αντιπολίτευσης
Στη συνέχεια ο Μ. Παπαδόπουλος, αναφέρθηκε στην κάλπικη διαμάχη του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς και του Βελόπουλου με την κυβέρνηση για να συγκαλύψουν τη συνενοχή τους στο έγκλημα της πράσινης μετάβασης. Αναφέρθηκε στην κάλπικη κριτική τους για τη “βίαιη απολιγνιτοποίηση” της κυβέρνησης, λέγοντας: «Μας καλούν να επιλέξουμε τον “αργό θάνατο”, την “ομαλή” αύξηση της ανεργίας, την “ομαλή” ενεργειακή φτώχεια».
Αναφέρθηκε επίσης στην πρόταση του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία προοδευτικού μετώπου για την αναβάθμιση του δικτύου μεταφοράς και την αύξηση του διαθέσιμου ηλεκτρικού χώρου προς όφελος “τάχα” των ενεργειακών κοινοτήτων. Στην ουσία εξήγησε, καλούν το λαό να στηρίξει τη χρηματοδότηση ενός σχεδίου που είναι απαραίτητο για να μην πέσει το ποσοστό κέρδους των ενεργειακών ομίλων και των εισαγωγέων ηλεκτρικού ρεύματος. Το πρόβλημα της έλλειψης ενεργειακού χώρου δημιουργήθηκε από τη συνεχή έγκριση επενδυτικών σχεδίων των ομίλων με τη συμβολή όλων των κυβερνήσεων. Η δημιουργία των ενεργειακών κοινοτήτων στην ΕΕ δεν εξαφάνισε τα πράσινα κέρδη των ομίλων και την ενεργειακή ακρίβεια για το λαό. Στην Ελλάδα λειτουργούν ήδη 1689 ενεργειακές κοινότητες και 294 στη Δυτική Μακεδονία…
Η υπεροχή του σοσιαλισμού
Ανέδειξε με συγκεκριμένα παραδείγματα στο πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι η κατάσταση για το λαό στη Δυτική Μακεδονία, στο σοσιαλισμό: «Οι εργαζόμενοι δε θα αναζητούσαν δουλειά μέσα στη ζούγκλα της αγοράς και της εκμετάλλευσης, ανέφερε. Δε θα αγωνιούσαν αν θα λήξει η οχτάμηνη σύμβασή τους και θα βρεθούν ξανά στην ουρά των ανέργων. Οι οδηγοί των φορτηγών δε θα ανέμεναν αν η ΔΕΗ θα τους ανανεώσει ή όχι τη σύμβαση όπως σήμερα συμβαίνει στα Σέρβια. Τα εργοδοτικά εγκλήματα-ατυχήματα δε θα ήταν κανονικότητα. Το ηλεκτρικό ρεύμα δε θα ήταν εμπόρευμα. Η τιμή δε θα επιβαρύνονταν από τους έμμεσους κρατικούς φόρους, για να δοθούν πακέτα ενισχύσεων στους ομίλους. Η ενεργειακή φτώχεια θα ανήκε στο ιστορικό παρελθόν. Το δικαίωμα στην επαρκή τηλεθέρμανση θα ήταν διασφαλισμένο για όλους. Ο χωροταξικός σχεδιασμός, η επιλογή των διαφορετικών χρήσεων γης, θα λαμβάνονταν με γνώμονα το σύνολο των λαϊκών αναγκών. Δε θα εγκρίνονταν σχέδια εγκατάστασης γιγαντιαίων αιολικών πάρκων, σε δάση περιοχών Natura…»
Ελάτε μαζί μας
Και τέλος ο Μ. Παπαδόπουλος, απηύθυνε κάλεσμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ λέγοντας: «Ελάτε μαζί μας, πάρτε τη θέση σας στη μάχη δίπλα μας, για να αποκτήσει ο αγώνας συνέχεια, διάρκεια, και νικηφόρα προοπτική. Ελάτε μαζί μας για να φοβηθούν αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια φοβίζουν και απειλούν τη ζωή και τα δικαιώματά μας. Ελάτε μαζί μας για να ανοίξει ο δρόμος που θα μας βγάλει από το σημερινό δρόμο της εκμετάλλευσης, της αδικίας, των πολέμων. Να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, για τη μόνα ελπιδοφόρα διέξοδο, την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
Ενισχύστε το ΚΚΕ, για να βγει πιο δυνατός ο λαός την επόμενη μέρα, στην αναμέτρησή του με την πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ. Ενισχύστε το ΚΚΕ για να καταδικάσουμε όλους αυτούς που είναι συνένοχοι για τη σημερινή μας κατάσταση και ετοιμάζονται να πράξουν νέα εγκλήματα σε βάρος μας. Να καταδικάσουμε την κυβέρνηση και τα κόμματα της κάλπικης αντιπολίτευσης, όλους τους υπηρέτες του ευρωατλαντισμού. Ενισχύστε το ΚΚΕ για να στείλουμε μήνυμα αντεπίθεσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ότι θέλουμε και μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά της ΕΕ. Όλα δείχνουν ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, να γεμίσουν οι κάλπες στις ευρωεκλογές με εκατοντάδες χιλιάδες κόκκινα ψηφοδέλτια. Να γεμίσουν οι δρόμοι του αγώνα με χιλιάδες νέους αποφασισμένους αγωνιστές…»
Ο Νίκος Γεωργακόπουλος, αναφέρθηκε στις επιπτώσεις της «πράσινης μετάβασης» στους εργαζόμενους στην περιοχή και ανέδειξε την ανάγκη κλιμάκωσης της πάλης τους. Σημείωσε ότι για να περάσει ο ενεργειακός σχεδιασμός του κεφαλαίου με τις λιγότερες δυνατόν αντιδράσεις βρήκαν χρήσιμους συμμάχους στους εκλεγμένους των αστικών κομμάτων στην Τοπική Διοίκηση και τον εργοδοτικό -κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Για τις περιφερειακές και δημοτικές αρχές είπε: «Στο όνομα της μείωσης των συνεπειών για την περιοχή συμμετείχαν σε όλους τους σχεδιασμούς της μετάβασης, βάζοντας το δικό τους λιθαράκι για να στηθεί ο μύθος της δίκαιης μετάβασης της περιοχής στη μεταλιγνιτική εποχή.
Έκαναν προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν τα εργατικά – λαϊκά αιτήματά προσπαθώντας να επιβάλουν στο λαϊκό κίνημα το αίτημα για “δίκαιη, ομαλή, μη βίαιη μετάβαση”, επικέντρωσαν στον μεγαλύτερο ρόλο που θα έπρεπε να αναλάβει η Τοπική Διοίκηση στην προώθηση του σχεδίου της μετάβασης, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι έτσι θα βγει κερδισμένος ο λαός».
Για τους εκπροσώπους του εργοδοτικού συνδικαλισμού είπε ότι «στήριξαν τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και εργοδοσίας σε κάθε βήμα προς την απελευθέρωση της ηλεκτρικής ενέργειας.
Από την μετοχοποίηση της ΔΕΗ Α.Ε, τις προτροπές προς τους εργαζόμενους να πάρουν μετοχές, τη διάλυση του ασφαλιστικού των εργαζομένων για να εισαχθεί η ΔΕΗ στο χρηματιστήριο, στην τριχοτόμηση της ΔΕΗ σε μητρική – ΔΕΔΔΗΕ – ΑΔΜΗΕ, προκειμένου να μπορεί να πουληθεί πιο εύκολα.
Στη συνέχεια έδωσαν μάχη οπισθοφυλακής για να παραμείνει το 51% της ΔΕΗ στο κράτος, από τη σκοπιά υπεράσπισης των συμφερόντων της εργοδοσίας Ταυτόχρονα πανηγύριζαν για την επιστροφή των δώρων στους εργαζόμενους αφού πια η ΔΕΗ Α.Ε είναι ιδιωτική. Διαφημιστές των αργύριων που η εργοδοσία πετάει στους εργαζόμενους για να προχωρήσει αναίμακτα το κλείσιμο ορυχείων και ΑΗΣ.
Κάθε βήμα στην προώθηση της απελευθέρωσης – εμπορευματοποίησής του κλάδου της ενέργειας έχει τη δικιά τους σφραγίδα. Έτσι και στο βήμα της απολιγνιτοποίησης έτρεξαν να συμβάλουν με τη συμμετοχή τους σε επιτροπές για παρακολούθηση της μετάβασης.
Τα πανηγύρια της ΓΕΝΟΠ και των σωματείων που έχει την πλειοψηφία ο εργοδοτικός -κυβερνητικός συνδικαλιστών για την υπογραφή νέας ΕΣΣΕ δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στον κλάδο. Εκατοντάδες εργαζόμενοι σε εργολαβίες και οκτάμηνα χωρίς ΣΣΕ, εκατοντάδες στα φωτοβολταϊκά επίσης χωρίς ΣΣΕ. Τα ίδια και τον ΔΕΗ Ανανεώσιμες, τα μπλοκάκια στον ΑΔΜΗΕ κυριαρχούν κ.α.
Όλα αυτά ενώ οι όροι προστασίας της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς έχουν επιδεινωθεί για το κυνήγι μεγαλύτερου κέρδους. Αυτό σηματοδοτεί και το τελευταίο εργοδοτικό έγκλημα στο Βέρμιο αποδεικνύοντας ότι και η “πράσινη μετάβαση” θα χτιστεί στο κόκκινο αίμα των εργατών».
Η Μαρία Βογιατζή, μίλησε για την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ και τις συνέπειές της στην αγροτική παραγωγή της Δυτικής Μακεδονίας.
Όπως είπε, «το στρατηγικό σχέδιο της νέας ΚΑΠ υπηρετεί ευλαβικά την πολιτική της ΕΕ για την “πράσινη μετάβαση” η οποία πολλαπλασιάζει την ενεργειακή φτώχεια. Είναι δηλαδή ένα από τα εργαλεία της ΕΕ που στόχο έχει την μεγαλύτερη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής σε λίγα χέρια, της ενίσχυσης των ομίλων του αγροτοδιατροφικού τομέα και τη στήριξή τους στους παγκόσμιους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς σε βάρος των βιοπαλαιστών αγροτών.
(…) Με την εφαρμογή της ΚΑΠ της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από την μια ξεκληρίζονται οι μικρομεσαίοι αγρότες και κτηνοτρόφοι και από την άλλη θεριεύουν οι μεγάλες επιχειρήσεις παραγωγής και μεταποίησης αγροτικών και ζωικών προϊόντων, μαζί τους οι μεγάλοι προμηθευτές αγροτικού εξοπλισμού και εφοδίων, οι μεγαλέμποροι».
Αναφέρθηκε σε παραδείγματα από την περιοχή, μια περιοχή πλούσια σε αγροτικά εδάφη για την γεωργία και την κτηνοτροφία. «Με τη νέα ΚΑΠ κόπηκαν οι συνδεδεμένες ενισχύσεις σε μήλα και ροδάκινα όπου ήταν ένα σημαντικό ποσό ώστε να καλύπτουν οι αγρότες της Φλώρινας, της Εορδαίας, του Βελβεντού και της Καστοριάς το κόστος παραγωγής. Επίσης, οι επιδοτήσεις δίνονται ακόμη με βάση την έκταση βοσκοτόπου και όχι τον αριθμό του ζωικού κεφαλαίου στους κτηνοτρόφους. Βασικό αίτημα των κτηνοτρόφων των Γρεβενών. Στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης» κόψαν το πρασίνισμα που ήταν το 1/3 των επιδοτήσεων του κάθε παραγωγού και μπήκαν τα λεγόμενα οικοσχήματα. Τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο από πανάκριβες πρακτικές από τις οποίες γίνεται ακόμη πιο δυσβάσταχτο το κόστος παραγωγής για τον αγρότη πάνω στην πλάτη του οποίο κερδοφορούν “τα πράσινα” μονοπώλια στην Ευρώπη. Συνολικά το κονδύλι είναι μειωμένο κατά 10%, στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ παραπάνω εξαιτίας του πληθωρισμού. Αυτές οι αλλαγές στην κατανομή των άμεσων ενισχύσεων έχουν ως κριτήριο την καλύτερη προσαρμογή της αγροτικής παραγωγής στις προτεραιότητες των μονοπωλίων της ΕΕ (“ψηφιακός μετασχηματισμός”, “πράσινη μετάβαση” κ.λπ.). Στο πλαίσιο αυτό προωθείται η διασύνδεση της επιδότησης με την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων που εξυπηρετούν την ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας.
Από στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ από το 2009 έως το 2020 οι απασχολούμενοι στην Δυτική Μακεδονία μειώθηκαν κατά 10.500! Επιπλέον παρατηρούμε ότι οι κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις στη Δυτική Μακεδονία με βοοειδή μειώθηκαν κατά 40%, με αιγοπρόβατα περίπου 35%, ενώ με χοίρους και πουλερικά ξεπερνά η μείωση το 80%. Την ίδια στιγμή, όμως, ο μέσος όρος ζώων ανά εκμετάλλευση έχει αυξηθεί σε κάθε κατηγορία, αγγίζοντας έως και το 200% στους χοίρους! Μέσα σε μία δεκαετία η συγκεντροποίηση της ζωικής παραγωγής και των ζώων είναι τρομερή! Αντλώντας πληροφορίες από τα ίδια στοιχεία βλέπουμε ότι οι αμιγώς γεωργικές εκμεταλλεύσεις έχουν μειωθεί κατά 35%! Οι εκμεταλλεύσεις με αροτριαίες καλλιέργειες έχουν μείωση 31%, με αμπέλια 55% και με δενδρώδεις 15%. Από την άλλη όμως παρατηρείται και εδώ ότι ο μέσος όρος στρεμμάτων ανά εκμετάλλευση αυξάνεται με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις εκμεταλλεύσεις με αμπέλια όπου αυξήθηκε ο μέσος όρος σε στρέμματα κατά 45%!
Ορίστε ποιο είναι το φωτεινό τους παράδειγμα για τη «δίκαιη μετάβαση», την ΚΑΠ και την ΕΕ στην Δυτική Μακεδονία!»
Ο Αγγελος Τσαχουρίδης, μίλησε για την πολιτική της ΕΕ στην ανώτατη εκπαίδευση και την πρόταση του ΚΚΕ.
Όπως είπε «στις μέρες μας η αξία της εκπαίδευσης έχει πέσει σε δυσμένεια, ως αντανάκλαση της κυριαρχίας του καπιταλισμού, δημιουργώντας σταδιακά ένα πλαίσιο όπου η εκπαίδευση περιορίζεται ολοένα και περισσότερο στη στείρα απόκτηση εξειδικευμένων επαγγελματικών δεξιοτήτων, που εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου.
(…) Η εκπαίδευση όπως την γνωρίζουμε τείνει να απωλέσει κάθε κοινωνικό, παιδαγωγικό και επιστημονικό ρόλο και παραδίδεται ολοκληρωτικά στην ελεύθερη αγορά και τους νόμους της».
Αναφέρθηκε στην υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση των ελληνικών πανεπιστημίων που καλούνται να προσαρμόσουν τα προγράμματα σπουδών και την έρευνα τους αποκλειστικά και μόνο πάνω στις απαιτήσεις της αγοράς, αποκομμένα από τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. «Η γνώση που προσφέρεται κατακερματίζεται σε πολλές ασύνδετες και άχρηστες, στην πραγματικότητα, πληροφορίες, ενώ έχει αλλοιωθεί πλήρως ο χαρακτήρας του πανεπιστημιακού δασκάλου, με ένα μεγάλο μέρος του Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την ικανοποίηση των επιταγών και επιδιώξεων μεγάλων επενδυτικών ομίλων».
Στάθηκε ακόμα στο μεγάλο ενδιαφέρον που εκδηλώνεται από διάφορους επενδυτικούς ομίλους στο ζήτημα των φοιτητικών κατοικιών, ένα ζήτημα με τεράστια δυναμική κερδοφορίας για τους ίδιους.
Και τέλος παρουσίασε την πρόταση του ΚΚΕ για ένα πανεπιστήμιο που θα συμβαδίζει με της ανάγκες και τις δυνατότητες του σήμερα, τονίζοντας ότι «είναι εφικτό, γιατί τα υλικά με τα οποία θα το οικοδομήσουμε υπάρχουν ήδη. Το έμπειρο εργατικό δυναμικό υψηλής τεχνολογικής και επιστημονικής ειδίκευσης, η αλματώδης ανάπτυξη επιστήμης και τεχνολογίας, ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη, οι τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας. Βασική προϋπόθεση όμως είναι να ενωθούν όλα αυτά κάτω από τον έλεγχο αυτών που τα δημιουργούν. Ένα πανεπιστήμιο που θα είναι αποκλειστικά δημόσιο, με μόνιμο διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, με σύγχρονες υποδομές και εργαστηριακό εξοπλισμό, που θα στηρίζει τις εκπαιδευτικές και ερευνητικές δραστηριότητες με γνώμονα τη βελτίωση της ζωής του λαού. Θα διαμορφώνονται έτσι επιστήμονες ικανοί να συμβάλουν στην ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας, με κοινωνική ευθύνη και ανθρωπιά. Ένα πανεπιστήμιο που θα είναι οργανικά ενταγμένο στην κοινωνικοποιημένη οικονομία και τον κεντρικό σχεδιασμό της, θα εκτελεί το δικό του ρόλο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και στην αξιοποίηση των σημαντικών παραγωγικών δυνατοτήτων που έχει η χώρα μας. Ένα πανεπιστήμιο που θα προσφέρει σε όλους τους φοιτητές τη δυνατότητα να σπουδάσουν απρόσκοπτα, χωρίς οικονομικούς καταναγκασμούς. Με καθολική φοιτητική μέριμνα που θα περιλαμβάνει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορά και θα καλύπτει τις ουσιαστικές ανθρώπινες ανάγκες σε άθληση, πολιτισμό και διακοπές. Ένα πανεπιστήμιο που θα που θα καλλιεργεί την αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης του επιστήμονα με βάση το ότι η επιστήμη έχει κοινωνική πηγή και θα πρέπει να επιστρέφει στο δημιουργό της, όλη την ανθρωπότητα».
