του Ανδρέα Τσιφτσιάν – Μη χαίρεστε για το πολύχρωμο πάρτι, είστε το μενού στο τραπέζι

Θα μπορούσε να είναι η πιο πρωτότυπη και ευφυής τελετή έναρξης.

Είδαμε όμως ένα woke μανιφέστο, με τη love parade αισθητική σε υπερθετικό βαθμό, τόσο μονοπωλιακό, που ομοιάζει με κτηνώδες βασικό ένστικτο, αυτό του μαρκαρίσματος του animal territorium με το κατούρημα. Ό,τι είδαμε ήταν προπαγάνδιση της νέας κυρίαρχης ιδεολογίας, μία προσπάθεια εξαναγκασμού και επιβολής της ως γενικό πρότυπο. Ήταν επίδειξη δύναμης.

Δεν είναι απλώς μία άποψη, μία ιδεολογία, μία αισθητική προσέγγιση ή τεχνοτροπία, με την οποία μπορεί να συμφωνεί κανείς ή να διαφωνεί, αλλά τώρα πρέπει να την αφομοιώσετε όλοι, είναι η θέση όλων σας από εδώ και στο εξής. Όποιος δεν ακολουθήσει είναι «φασίστας», «ακροδεξιός», «συντηρητικός», «οπισθοδρομικός», «χριστιανοταλιμπάν» κοκ.

Αυτή είναι  αρχή του ολοκληρωτισμού, σημείο ενός δυστοπικού κόσμου, η ομοιογενοποίηση της άποψης. Όλοι δηλαδή, οφείλουν  να έχουν την ίδια θέση με την κυρίαρχη  ιδεολογία και όποιος παρεκκλίνει, θα καθυβρίζεται και θα περιθωριοποιείται. Ο σεβασμός στη «διαφορετικότητα» είναι απλώς ένα σύνθημα φασιστικής ειρωνείας (αφορά πάντα στους άλλους).

Η woke δεν είναι μια συμπληρωματική ιδεολογία που φέρνει περισσότερα «δικαιώματα» στα ήδη υπάρχοντα, αλλά είναι αναθεωρητική ιδεολογία ολόκληρου του πολιτικού και κοινωνικού αξιακού συστήματος. Ο πραγματικός  στρατηγικός  στόχος της woke είναι η αναθεώρηση των αρχών του ουμανισμού (ή ανθρωπισμού) και η αντικατάστασή του με τον κόσμο της μετανεωτερικότητας και μετανθρωπισμού. Σε αυτόν, όχι πια μόνον ο άνθρωπος, αλλά ο άνθρωπος, τα ζώα και οι μηχανές (βλ. cyborg, ΑΙ-robots, τεχνητή νοημοσύνη) εξισώνονται ως ισότιμες οντότητες με ίσα δικαιώματα.

Μην εκπλαγείτε αν δείτε τηλεπερσόνες να συνεντευξιάζουν AI-robots στην TV και να τα φιλούν το χέρι με υποκλίσεις.  Η ανθρωποποίηση των AI-robots είναι μέρος της αποδικαιωματοποίησης του ανθρώπου.

Κατ’επέκταση, η woke  μεταστρέφει  και τροποποιεί την αντίληψή περί  δικαιωμάτων, για να τα αντικαταστήσει και να τα  προσαρμόσει στο δικό της αξιακό σύστημα. Στο τέλος, καταστρατηγεί τα πραγματικά δικαιώματα, μέσω πληθώρας δικαιωματισμών, διότι και αυτά -εξ ορισμού- πρέπει να αναθεωρηθούν, εφόσον δικαίωμα είναι πια, ό,τι νομίζει η κάθε κοινωνική συντεχνία ότι είναι.

Δηλαδή, στον μέχρι σήμερα ουμανιστικό  δυτικό κόσμο η έννοια του δικαιώματος ήταν συλλογική υπόθεση και ο καθορισμός  του βρισκόταν στη δικαιοδοσία της κοινωνίας. Ό,τι αποφάσιζε η οργανωμένη κοινωνία ήταν δεσμευτικό για όλα τα άτομα ξεχωριστά. Στον μετανθρωπιστικό κόσμο αντιστρόφως, η έννοια του δικαιώματος μεταστρέφεται σε ατομική υπόθεση και γίνεται ζήτημα του  «κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού». Ό,τι αποφασίζει το άτομο (ή η «μειονότητα», βλ. παρακάτω), είναι δεσμευτικό για την κοινωνία!

Για τους παραπάνω λόγους είναι  μία εξόχως διχαστική και συγκρουσιακή ιδεολογία. Δε μπορεί να σταθεί αυθυπόστατα, παρά μόνο ως ετεροπροσδιοριστική έννοια απέναντι σε αντιλήψεις, τις οποίες θεωρεί παγιωμένες και ξεπερασμένες. Παρότι δε, κατηγορεί πάντα για φοβικότητα, είναι η ίδια φοβική και εχθρική απέναντι σε οτιδήποτε βλέπει ως ανάχωμα στη διάδοσή της και το εξουδετερώνει με τα ίδια μέσα, τα οποία υποτίθεται αντιστρατεύεται, δηλαδή το bullying και την τρομοκρατία, η οποία παίρνει τέτοιες διαστάσεις, ώστε στο τέλος επιβάλει την αυτολογοκρισία. Φοβάσαι πια να μιλήσεις. Και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος, όχι μόνο να μη διαφωνείς, αλλά να σιωπήσεις.

Όταν π.χ. κατηγορούν τυφλά και συλλήβδην για ομοφοβία, αυτό το οποίο κάνουν, είναι ουσιαστικά η κάλυψη της δικής τους ετερφοβίας.

Αυτό που επίσης  αναθεωρεί και αμφισβητεί η woke είναι η κάθετη ταξική διαβάθμιση, την οποία και οριζοντιοποιεί με τον νεωτερισμό της «διαφορετικότητας» και «συμπερίληψης». Αναθεωρείται δηλαδή η δομή της ταξικής πυραμίδας.

Οι όροι των νέων «δικαιωμάτων», δηλαδή το νέο κριτήριο των ανισοτήτων, δεν είναι πια οικονομικό και ταξικό, αλλά αυτό της «διαφορετικότητας». Στη woke δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, αλλά «διαφορετικός».  Οι αγώνες του Λαού αποκοινωνικοποιούνται και ατομικοποιούνται ή συντεχνιοποιούνται.

Ο πολιτικός αναθεωρητισμός εδώ είναι προφανής. Καταλαβαίνετε ευκόλως την επικινδυνότητα ως μέσο καθυπόταξης των λαϊκών συμφερόντων από τις ελίτ.  Το συγκλονιστικό οξύμωρο εδώ, είναι ότι με τη νέα πραγματικότητα, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία,  γίνεται μια επανάσταση από την παγκόσμια ελίτ!

Οι αγώνες του Λαού για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα ευτελίζονται. Αυτό που γινόταν κάποτε με σημαίες και με ταμπούρλα, με αίμα και δάκρυα σε μια ζωή που τραβούσε την ανηφόρα, γίνεται σήμερα με πολύχρωμα μεταξωτά φτερά  εξωτικών πουλιών.

Η διαβάθμιση γίνεται πια οριζοντίως σε αυθαιρέτως αυτοαποκαλούμενες  «μειονότητες». Εργατική ή μεσαία τάξη δεν υπάρχουν στη woke. Υπάρχουν μόνο «μειονοτικές» τάξεις, η οριοθέτηση των οποίων γίνεται με τέτοιο πονηρό τρόπο, ώστε οι παλλαϊκοί αγώνες για κοινωνική ελευθερία κατακερματίζονται και τελικά υπονομεύονται. Η έννοια της συλλογικότητας δεν έχει πια κοινωνικό, αλλά συντεχνιακό υπόβαθρο με ομάδες συμφερόντων που αντιλαμβάνονται την κοινωνική συνύπαρξη σε ανταγωνιστική σχέση και με κριτήρια παντελώς άσχετα με τα μεγάλα διακυβεύματα της σημερινής κοινωνίας (όπως π.χ. η μονοπώληση της σεξουαλικότητας).

Αυτός που πλήττεται είναι ο «μειονοτικός», όχι ο φτωχός. Μάλιστα στην αντίληψη του woke-νεοφεμινισμού, συλλήβδην όλες οι γυναίκες συνιστούν μειονότητα! Αυτό κι αν συνιστά αισχρή υπονόμευση της κοινωνικής μας συνοχής.

Δεν είναι τυχαίο, ότι ό,τι είδαμε στο Παρίσι «πατούσε» πάνω στην αποδόμηση με επίθεση κατά  συγκεκριμένων ιστορικών, καλλιτεχνικών και θρησκευτικών αναφορών.

Το «βαθύ» πολιτικό μήνυμα, ως τεράστιο διακύβευμα της εποχής μας… και πάλι η σεξουαλικότητα!

Έργα τέχνης, όπως η Μόνα Λίζα, πεταμένα  στον Σηκουάνα ως σκουπίδια, μπαλέτα με υβρίδια ανθρώπων και ζώων, η βιβλική φιγούρα του ρομποτικού καβαλάρη, η σεξουαλικοποιημένη παρωδία του Μυστικού Δείπνου, στην οποία μάλιστα ήταν κι ένα παιδάκι,  το χρυσό βόδι της Παλαιάς Διαθήκης, απρόσωπα «πρόσωπα» με έναν/μία λαμπαδηδρόμο που δεν ήξερες αν είναι γυναίκα ή άνδρας, οι φωτιές στον «παλιό» κόσμο που καίγεται στο imagine του Τζων Λένον, δείχνουν ακριβώς αυτή τη διάθεση ρήξης, δηλαδή δείχνουν θέση μάχης, «ή εμείς ή εσείς».

Αποκλείουν κάθε έννοια συνύπαρξης, η έλευσή  τους ενέχει την έννοια της αντικατάστασης και ουσιαστικά το κυρίαρχο μότο τους, αυτό της «συμπερίληψης» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ταυτόχρονα και παντιέρα  αποκλεισμού.

Οι φιλομόφυλοι δε θα βγουν κερδισμένοι από αυτό. Αντιθέτως, ως μέρος  της ίδιας κοινωνίας θα χάσουν όσα και οι υπόλοιποι. Η διαφοροποίηση τους από τη woke-παράνοια θα ήταν πράξη αντίστασης  ελεύθερων ανθρώπων.

Απλώς, εργαλειοποιούνται για την ώρα, χρησιμοποιούνται αισχρά και σύντομα θα καταλάβουν ότι βρέθηκαν παρορμητικά σε ένα βρόμικο παιχνίδι που διακυβεύει την Ελευθερία και Δημοκρατία όλων ανεξαιρέτως. Ο δίκαιος αγώνας των φιλομόφυλων για πραγματικά δικαιώματα, όπως ενάντια στο  κοινωνικό στίγμα, στη χλεύη, στην περιθωριοποίηση, στο bullying, στην ανισότητα, στις διακρίσεις, φαλκιδεύεται ουσιαστικά και εξουδετερώνεται από την αντικατάστασή όλων των παραπάνω, από κοινωνικά διαλυτικούς, δικαιωματίστικους αντιπερισπασμούς,  όπως, το «δικαίωμα» του  άνδρα στη μητρότητα, τον κοινωνικό αυτοπροσδιορισμό του φύλου,  τις πολυγονεϊκές «οικογένειες», τον αποχαρακτηρισμό των εννοιών «πατέρας», «μητέρα» με αντικατάστασή τους  από γονέα Α και Β, τον αμέτρητο αριθμό των φύλων, την άδεια τοκετού και λοχείας  κοκ.

Οι φιλομόφυλοι έχουν  απλώς μια σεξουαλική ιδιότητα  που δεν αφορά κανέναν άλλον ως αποκλειστικά προσωπική τους υπόθεση. Το ότι η woke τους θεωρεί «μειονότητα» με «ιδιαιτερότητα», αυτό από μόνο του συνιστά διάκριση.

Τα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια αυνανισμού σε νηπιαγωγεία «για το δικαίωμα στην εξερεύνηση του σώματος», όπως είδαμε στη Γερμανία ή η παρέλαση ημίγυμνων ανήλικων κοριτσιών του Δημοτικού με ζαρτιέρες  στην Ισπανία «για το δικαίωμα στην συμπερίληψη» είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Ο ολοκληρωτικός αναθεωρητισμός προϋποθέτει τον εκμαυλισμό.

Η ουμανιστική Ευρώπη ήταν κάποτε. To τράβηγμα στο καζανάκι από τον νεοφιλελευθερισμό της παγκοσμιοποίησης θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσετε.

Ανδρέας Τσιφτσιάν

Οικονομολόγος