Όλες οι απαντήσεις για το εμβόλιο – Να το κάνω ή να μην το κάνω;

Αυτό το mRNA που μπαίνει στα κύτταρα μας στη συνέχεια καταστρέφεται από τον ίδιο τον οργανισμό. Δεν παραμένει εκεί και θα λειτουργεί για χρόνια και μήνες κτλ., γιατί τα κύτταρά μας περιέχουν ειδικά ένζυμα που μπορούν να το καταστρέψουν. Δεν παραμένει για να πούμε κάναμε τώρα τον εμβολιασμό, τι θα γίνει μετά από 10 χρόνια, δεν είναι πια εκεί. Μετά το τέλος αυτής της διαδικασίας θα έχει καταστραφεί.

Αστεία όσα λέγονται για την πιθανότητα του μικροτσίπ. Δεν αξίζει καν να μπούμε σε μια διαδικασία απάντησης σε αυτή την ανοησία. Μπορούμε όμως να πούμε ότι το εμβόλιο της Pfizer ως παράδειγμα, γιατί για αυτό μιλάμε τώρα αφού αυτό θα χρησιμοποιήσουμε, είναι ουσιαστικά ένα νανοσωματίδιο με ένα περίβλημα που περιέχει κάποιες λιποειδικές ουσίες που καθιστούν το νανοσωματίδιο αυτό ικανό να εισέλθει μέσα στα κύτταρα μας και μέσα στον πυρήνα αυτού του νανοσωματιδίου υπάρχει ένα κομμάτι πυρηνικού οξέος, που ονομάζεται mRNA ή ελληνικά αγγελιαφόρος RNA. Αυτό λοιπόν το κομματάκι που θα μπει μέσα στο κύτταρο θα δώσει την εντολή στο κύτταρο να παράξει το αντίγονο του ιού, δηλαδή το κομμάτι εκείνο του ιού, το οποίο θα το δει ο οργανισμός μας σαν ξένο σώμα και θα παρασκευάσει αντισώματα. Άρα αυτό που κάνει το κομματάκι αυτό, το mRNA, είναι ουσιαστικά να δώσει μια εντολή στο κύτταρο: “Φτιάξε αυτό το πράγμα”. Το κύτταρό μας θα το φτιάξει, έτσι κάνει και στις ιογενείς λοιμώξεις ο οργανισμός μας εξάλλου. Απλώς στις ιογενείς λοιμώξεις το RNA που απελευθερώνεται από τους ιούς στα κύτταρα περιέχει ένα σύνολο εντολών για να φτιαχτεί ολόκληρος ο ιός. Εδώ θα φτιαχτεί μόνο ένα τμήμα του ιού, αυτό ακριβώς που θέλει ο οργανισμός μας να το αναγνωρίσει για να παράξει αντισώματα. Είναι τόσο απλό. Δεν περιέχει περίεργες ουσίες, δεν υπάρχει τίποτα το σπάνιο. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα επειδή είναι κάτι τεχνικά κατασκευασμένο κάποια ελάχιστα άτομα, μοιάζει να είναι ένας στις 50.000 να κάνει κάποια αλλεργική αντίδραση, που μέχρι τη στιγμή που μιλάμε, που έχουν φτάσει σχεδόν τα 3 εκατομμύρια οι εμβολιασμοί οι οποίοι έχουν γίνει σε όλον τον κόσμο, δεν έχει φανεί να κάνει κάποια σοβαρου τύπου αλλεργική αντίδραση.

ως προς τον τρόπο με τον οποίο επιχειρούν την είσοδο στα κύτταρά μας μιας εντολής για την παραγωγή ενός βασικού αντιγόνου του ιού, δηλαδή μιας ουσίας που θα την θεωρήσει ο οργανισμός μας σαν ξένη και θα ανταποκριθεί με την παραγωγή αντισωμάτων. Της Pfizer και της Moderna για παράδειγμα χρησιμοποιούν τα λιποειδικά μικροσωματίδια, όπως αναφέραμε πριν, που περιέχουν mRNA με την ειδική εντολή ενώ οι άλλες δύο περιπτώσεις εμβολίων χρησιμοποιούν ιούς ως φορείς στους οποίους έχει εμφυτευθεί η συγκεκριμένη εντολή. Η τεχνική αυτή έχει ηλικία περίπου 30 ετών, άρα δεν υπάρχει κανένας νεοτερισμός, απλά η λογική είναι ότι χρησιμοποιούν δύο διαφορετικούς ιούς για να μην υπάρξει πρόβλημα στη δεύτερη δόση, να έχει φτιάξει ο οργανισμός αντισώματα και να μην αφήσει τον ιό μέσα στα κύτταρα.