“Πριν από λίγο καιρό πέρασα μια κρίση ως μαμά, όταν κατάλαβα ότι ένας από τους γιούς μου βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Τελευταία, έκλαιγε και αντιδρούσε συνέχεια με την ίδια του τη νταντά να μου λέει ότι παρατηρεί μια μόνιμη θλίψη που δεν του προκαλεί καμία διάθεση να παίξει ή να ασχοληθεί με τα αδέρφια του.
Οι επόμενες μέρες με βρήκαν να τον κοιτάω με προβληματισμό και άγνοια που, όμως, με οδήγησαν σε ένα φοβερό συμπέρασμα. Ο γιός μου ήταν κακόκεφος και δυστυχισμένος.
Πέρασα πολλές ώρες κλάματος μέχρι να μπορέσω να ηρεμήσω και να σκεφτώ ένα πλάνο δράσης. Ένα πλάνο που θα με βοηθούσε να καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει στο παιδί μου, κάτι που τελικά αποδείχθηκε πιο εύκολο απ’ ότι περίμενα.
Ο γιός μου ένιωθε παραμελημένος και χαμένος μέσα στην οικογένειά μας.
Μίλησα με τον σύζυγό μου και προβληματισμένοι καταλήξαμε σε ένα σχέδιο που θα ξεκινούσε από την επόμενη κιόλας ημέρα. Δύο μόνο μέρες μετά και τα αποτελέσματα είχαν αρχίσει να φαίνονται.
Τι κάναμε;
Περιορίσαμε την ασφυκτική πίεση
Όχι, το παιδί μας δεν έπρεπε να πιει αποκλειστικά και μόνο από το πλαστικό του ποτήρι νερό και πραγματικά δεν πειράζει αν τα ρούχα που επέλεξε να φορέσει δεν ταίριαζαν και τόσο μεταξύ τους. Συνειδητοποιήσαμε ότι ένα παιδί που πνίγεται μέσα στους άπειρους κανόνες μιας οικογένειας είναι πολύ πιθανό να βρει τρόπους να ξεσπάσει αυτή την πίεση – και είναι λογικό.
Αναπροσδιορίσαμε τους ρόλους μας
Όσο δεδομένο κι αν ακούγεται, εσείς είστε οι γονείς και εκείνα είναι τα παιδιά. Και η συμπεριφορά σας θα πρέπει να είναι η αντίστοιχη. Μήπως, τελικά, έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τα παιδιά μας; Μήπως τους ζητάμε να συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν αρμόζει στα 5, 6 και 7 τους χρόνια; Ξανασκεφτείτε το, τα παιδιά χρειάζονται μόνο φροντίδα και αγάπη ώστε να μπορούν να αντανακλούν ανάλογη συμπεριφορά.
Επενδύσαμε στο παιχνίδι
Το –μάλλον βαρετό για εσάς- παιχνίδι αποτελεί για αυτά την κινητήρια δύναμή τους. Μέσα από αυτό κοινωνικοποιούνται, μαθαίνουν τον κόσμο, πειθαρχούν σε κανόνες και περνούν δημιουργικό και ευχάριστο χρόνο. Σκεφτείτε όλα αυτά να τα κάνουν με την συντροφιά σας.. αξία ανεκτίμητη.
Όταν είμαστε μαζί τους, είμαστε εκεί
Έχοντας το μυαλό μας στις υποχρεώσεις και στους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, ακόμα κι όταν ήμασταν μαζί τους, δεν ήμασταν εκεί. Μας μιλούσαν και δεν απαντούσαμε ή δεν δίναμε σημασία στα ανούσια –για εμάς- προβλήματά τους. Κάτι που για εμάς ήταν ανούσιο για αυτά ήταν όλη τους η σκέψη, την οποία οφείλουμε πάντα να ακούμε. Αυτός είναι ο ρόλος μας.”
Πηγή:mothersblog.gr
