Γιατί είναι δύσκολο να κρατήσεις όλους σου τους φίλους μετά τα 30

14 Σεπ, 2018

Εκτυπώστε αυτό το άρθρο Μέγεθος γραμματοσειράς -16+

Στα πέντε μας οι φίλοι μας είναι αμέτρητοι! Αρκεί ένα χαμόγελο, μία γλυκιά κουβέντα, ένα φιλί στο μάγουλο ή μία ώρα παιχνιδιού και το πεντάχρονο που στέκεται απέναντι από εμάς, γίνεται φίλος καρδιακός. Το ότι μπορεί να μην τον ξαναδούμε, είναι αδιάφορο και ελαχίστης σημασίας. Μία τεράστια κι αγνή καρδιά σαν των παιδιών, χωράει τους πάντες και τα πάντα.

Στα δέκα μας ο κύκλος μας θα γίνει πιο μικρός. Φίλοι μας είναι η «παρέα» μας, οι «κολλητοί» μας. Η κοινωνικοποίηση, μας κάνει πιο ξεκάθαρο ποιοι μας ταιριάζουν και ποιοι όχι, με αποτέλεσμα να βρίσκουμε αγάπη και παρηγοριά σε ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα και αξίες.

Στα είκοσι τα πράγματα αλλάζουν. Η ξεγνοιασιά μας αποχαιρετά κι ερχόμαστε αντιμέτωποι με ευθύνες, ζόρια και στραβοπατήματα που τελικά μας φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό μας. Η αυτογνωσία και η ωριμότητα βρίσκονται καθ’ οδόν, κι αυτό επηρεάζει και τις φιλίες μας. Από την παιδική παρέα μας, θα μείνουν λίγοι κι εκλεκτοί.

Όσο περνούν τα χρόνια, ο κύκλος ανοίγει ακόμα πιο πολύ και οι γνωριμίες μας αυξάνονται με πρόοδο γεωμετρική. Κάποιοι θα είναι δίπλα μας στα δύσκολα, με κάποιους θα περάσουμε καλά, με άλλους θα μοιραστούμε μυστικά «ανομολόγητα», άλλοι θα μας χαρίσουν στιγμές που θα εξιστορούμε μια ζωή και κάποιοι θα μας δώσουν πόνο και πληγές. Στο τέλος της ημέρας, θα κάνουμε ταμείο κι οι φίλοι οι πραγματικοί θα είναι μετρημένοι.

Με λίγους φίλους και καλούς, λοιπόν, πατάμε τα τριάντα, με τη ζωή μας σε μια τάξη και την πραγματικότητα να φαίνεται ευοίωνη και καθαρή. Και κάπου εκεί, συνήθως, κάνουμε οικογένεια και παιδιά. Και κάπου εκεί, συνήθως, τα πάνω πάνε κάτω και τα καλά γίνονται ανάποδα. Κερδίζουμε πολλά, και χάνουμε άλλα τόσα. Ανάμεσα στις σοβαρές απώλειες είναι και κάποιοι φίλοι. Όχι γιατί τους βαρεθήκαμε ή δεν μας κάνουν πια, αλλά επειδή συντρέχουν άλλοι λόγοι, ίσως πιο σοβαροί.

Πρώτα απ ’ όλα, οι ρυθμοί της ζωής μετά τα τριάντα σκληραίνουν τόσο που με βία χωράνε τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι ώρες της ημέρας είναι μονάχα είκοσι τέσσερις, ενώ οι ευθύνες μας για να διευθετηθούν, χρειάζονται τριάντα δύο. Όσο κι αν θες να κάτσεις πλάι πλάι με τον κολλητό σου όπως παλιά, σου είναι δύσκολο ακόμα και να του τηλεφωνήσεις. Οι προτεραιότητες αλλάζουν άρδην. Η διασκέδαση και η ψυχαγωγία μπαίνουν στον πάτο της λίστας σου, αφού προέχουν τα παιδιά, το σπίτι κι η δουλειά.

Μαζί με τους ρυθμούς και τις προτεραιότητές, αλλάζουμε κι εμείς. Από τα τριάντα και μετά, όπως δηλώνουν ήδη από το 1950 οι κοινωνιολόγοι, η δυσκολία μας να συνδεθούμε με νέους φίλους ή να διατηρήσουμε το δέσιμο με τους παλιούς, βρίσκεται σε τρεις συνθήκες κομβικής σημασίας για την εξέλιξή μας και τον τρόπο μέσα από τον οποίο επιτρέπουμε σε ανθρώπους να υπάρχουν στη ζωή μας.

Πρώτη συνθήκη, η εγγύτητα. Η απόσταση, τόσο η φυσική όσο και  η συναισθηματική, συχνά μας «δένει» ή μας χωρίζει. Το πόσο κοντά στο σπίτι μας μένει ο άλλος αλλά και το πόσο κοντά του ψυχικά νιώθουμε, παίζουν τρομακτικά μεγάλο ρόλο στο αν θα καταβάλλουμε προσπάθεια για να τον κρατήσουμε στη ζωή μας. Ο κολλητός μας που μετακόμισε στο εξωτερικό, επέλεξε να παραμείνει στην παιδική μας γειτονιά ενώ εμείς όχι ή που αποφάσισε να αφιερωθεί αποκλειστικά και μόνο στην καριέρα του όταν εμείς κάναμε παιδιά, είναι κάποιοι ενδεικτικοί λόγοι που θα μας απομακρύνουν απ’ αυτόν.

Η δεύτερη συνθήκη είναι οι μη προγραμματισμένες αλληλεπιδράσεις. Φανταστείτε πως, λόγω του βεβαρημένου σας προγράμματος, έχετε να δείτε τον φίλο σας πολύ καιρό. Το ποσό άνετα θα νιωσετε μαζί του αλλά και το αν θα είστε ο πραγματικός σας εαυτός όπως παλιά, θα καθορίσει την επιθυμία σας να μείνει στη ζωή σας. Με μερικούς ανθρώπους, για παράδειγμα, ακόμα κι αν έχουμε χρόνια να τους δούμε, νιώθουμε ότι «δεν πέρασε μια μέρα». Γι’ αυτούς, το δίχως άλλο, θα κάνουμε το παν να μην τους χάσουμε ποτέ.

Η τρίτη κομβική συνθήκη είναι η ρύθμιση της εμπιστοσύνης, δηλαδή οι όροι με τους οποίους είμαστε διατεθειμένοι να ρίξουμε τις άμυνές μας και να ξαναεμπιστευτούμε. Σε μία σχέση που μετράει χρόνια, βέβαια, ίσως ακούγεται περιττή, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Μπορεί να μην απουσιάζει η αγάπη για τον άλλον, αλλά διαφοροποιείται το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται η φιλία μας. Αλλιώς εμπιστευόμασταν τον συμφοιτητή μας όταν κοιμομασταν μαζί, τρώγαμε από το ίδιο πιάτο και μοιραζόμασταν τις ίδιες ανησυχίες, κι αλλιώς ενδέχεται να τον εμπιστευόμαστε είκοσι χρόνια αργότερα αφού τον συναντάμε σπάνια και η ζωή του είναι διαφορετική από τη δική μας.

Μετά τα τριάντα, είναι στ’ αλήθεια δύσκολο να διατηρήσεις όλες τις φιλίες σου. Γι’ αυτό και καταλήγουμε τις περισσότερες φορές να έχουμε έναν ή δυο φίλους. Το μυστικό, ωστόσο, βρίσκεται στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα! Οι άνθρωποι που τελικά θα μείνουν δίπλα μας, είναι συνειδητή κι απόλυτη επιλογή και πλέον θεωρούνται οικογένειά μας. Γι’ αυτό, όσα εμπόδια κι αν συναντάμε στην καθημερινή ζωή, είναι σημαντικό να τα ξεπερνάμε και να αφιερώνουμε στους φίλους μας το χρόνο που τους αξίζει. Άλλωστε, οφείλουμε να δώσουμε το καλό παράδειγμα και στα παιδιά μας που δεν θα θέλαμε να φτάσουν στα σαράντα τους χωρίς να έχουν φίλους…

Πηγή:mama365.gr