Ο καθένας καταλαβαίνει ότι η χυδαιότητα δεν έχει αντίκρισμα στην πλειονότητα των πολιτών. Το πολύ πολύ να ηδονίσει τον παθιασμένο ψηφοφόρο αλλά ακόμα κι αυτόν δεν τον βοηθάει στην πολιτική διαπάλη. Τον αναγκάζει να αμυνθεί, τον περιθωριοποιεί. Πόσο μάλλον τον μετριοπαθή, εκείνον τον απομακρύνει.
Έτσι, τα κόμματα που προσβλέπουν στη διεύρυνση της απήχησής τους, έχουν συνήθως ευαίσθητες κεραίες σε τέτοια μηνύματα. Ξέρουν ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν τους προσθέτουν τίποτα, πιθανότατα τους αφαιρούν. Γι’ αυτό, έστω και εύσχημα, τις αποδοκιμάζουν.
Είναι φανερό, νομίζω, ότι δεν εξετάζω την πρόσφατη χυδαία επίθεση στον πρωθυπουργό με κριτήρια πολιτικής ηθικής ή ευπρέπειας, αλλά αποκλειστικά στην επικοινωνιακή της διάσταση. Γι’ αυτό και μόνο στέκομαι στην επίσημη σιωπή της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στις υβριστικές εκφράσεις ενός «μεσαίου» στελέχους της. Δεν είναι ο ¨κορυφαίος¨ που διστάζεις να τον ακυρώσεις, δεν είναι ο ¨ανώνυμος¨ ψηφοφόρος που στο τέλος τέλος δεν σε εκφράζει. Κι όμως, μπροστά στην ξεκάθαρη επιλογή, αντί για τη μεγάλη, η αντιπολίτευση διάλεξε τη μικρή εικόνα, κι αυτό κάτι λέει.
Το προηγούμενο διάστημα, ο πρόεδρος του Σύριζα πόνταρε προσωπικά στο ήπιο προφίλ, ερχόμενος σε διάσταση με κάποιες ακραίες εσωκομματικές φωνές. Μόλις λίγες ημέρες μετά δεν μπόρεσε να υποστηρίξει την εικόνα που ξεκίνησε να χτίζει. Με την απροσδόκητη σιωπή του εξέπεμψε αδυναμία και προς τα μέσα και προς τα έξω. Κι ας μη σπεύσει κάποιος να πει ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει εσωκομματικό αντίπαλο. Αυτό δεν είναι υποχρεωτικά καλό, ούτε για τον ίδιο ούτε για το κόμμα του.
Στάθης Κωνσταντινίδης
Βουλευτής Ν. Κοζάνης
