Όταν ο Τσίπρας… κελάηδησε! του Γαρούφου Π. Απόστολου

13 Ιούν, 2018

Εκτυπώστε αυτό το άρθρο Μέγεθος γραμματοσειράς -16+

Σήμερα, με μεγάλη μου λύπη και αιδώ, άκουσα και προσπάθησα να κατανοήσω μέσα σε αδρές γραμμές, το «πολύκροτο» αυτό διάγγελμα του πρωθυπουργού της Ελλάδος, Αλέξη Τσίπρα.

Προσπάθησα, μέσα από τα ωραία, ξύλινα και κομψά λόγια, να αποκωδικοποιήσω τις παραισθήσεις και τις άμεμπτες ικανότητές του για επίλυση ενός θέματος, που όσο κι αν ακούγεται αστείο, κινδυνεύει να εξελιχθεί ως ένα νέο «κυπριακό» ζήτημα!

Σήμερα λοιπόν, Τρίτη 12 Ιουνίου του 2018, ακούσαμε τον πρωθυπουργό να ισχυρίζεται πως «πέτυχε» συμφωνία και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, όσον αφορά το ζήτημα των Σκοπίων. Όμως… πέτυχε συμφωνία; Μήπως κατεύνασε τα αριστερά πάθη του και εξελίχθηκε ένας νέος Ναπολέων των Βαλκανίων; Μήπως εξαπάτησε για άλλη μία φορά τον ελληνικό λαό και συνάμα την ιστορία του;

Αρχικά, δεν υπάρχει συμφωνία ούτε στο απειροελάχιστο! Το μόνο που έχουμε μέχρι στιγμής είναι μία προφορικήσυμφωνία, η οποία κακήν κακώς και μέσα σε πιεστικά αμερικανικά χρονικά όρια, έγινε μεταξύ του Έλληνα και του Σκοπιανού πρωθυπουργού. Ωστόσο, αξίζει να υπενθυμίσω τις εκκρεμότητεςπου έχουν ακόμη να γίνουν μέχρι να ολοκληρωθεί η «ιστορική νίκη» του Τσίπρα. Μία «νίκη» που εγώ θα την έλεγα πύρρειο νίκη. Τί κέρδισε η Ελλάδα; Τίποτα… Ψίχουλα και Αίμα, όπως μπορεί να έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι! Ο πρωθυπουργός είπε πως η Ελλάδα «κέρδισε πίσω την ιστορία της» και κάπου εδώ φαίνεται να μπαίνουμε στη ζώνη του Λυκόφωτος. Το αν κερδίσαμε ή όχι, θα φανεί στο μέλλον, όταν το όνομα της Μακεδονίας θα φιγουράρει δίπλα από τον προσωπείο του Σκοπιανού πρωθυπουργού Ζάεβ.

Στο συγκεκριμένο σημείο, θα αναλύσω τέσσερις λόγους, πολύ σημαντικούς οι οποίοι θα πρέπει να επιτευχθούν, ώστε να υπάρξει, ενδεχόμενη λύση. Τί πρέπει λοιπόν να γίνει έως ότου έχουμε κάτι χειροπιαστό πέραν του προφορικού;

Πρώτον, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας κοινός πόλος στην εσωτερική πολιτική των Σκοπίων. Βλέπουμε εδώ και μήνες πως, Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Πρωθυπουργός, Ίβανοφ και Ζάεβ, δε συμφωνούν ούτε στα απλά. Διακρίνω μία απελπιστική προσπάθεια του Ζάεβ να προχωρήσει στις ενταξιακές διαδικασίες όσον αφορά Ευρώπη και ΝΑΤΟ, ενώ από την άλλη, ο Ίβανοφ ξεκαθαρίζει, χωρίς βέβαια να το λέει και να το υπονοεί, τις αλυτρωτικές του βλέψεις!

Δεύτερον, θα πρέπει, όπως είπε και ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, να γίνει μία εξ’ ολοκλήρου αναθεώρηση στο σύνταγμα των Σκοπίων. Ανήκουστο και… χρονοβόρο! Αλλά γιατί; Συμφέρει τον Τσίπρα να κωλυσιεργήσει περισσότερο απ’ όσο η συμφωνία του ΔΝΤ; Ροκανίζει χρόνο και θα χάσει κι αυτό το αβαντάζ με κόστος, οι πολίτες της Ελλάδος να βγούνε λαβωμένοι μέσα από το «σκοπιανό» και ηττημένοι μέσα από το… «ευρωπαϊκό» τέρας που λέγεται Γερμανία. Επί του πρακτέου, απαιτείται μία πλειοψηφία των 2/3 της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, η οποία μαντέψτε… δενυπάρχει!

Τρίτον, θα πρέπει να γίνει ένα δημοψήφισμα στη γείτονα χώρα περί του τέλους του 2018, κάτι το οποίο με κάνει να αναρωτιέμαι το εξής: μέχρι να γίνει το δημοψήφισμα, κυρώνεται κάποια συμφωνία; Η απάντηση είναι ΟΧΙ… Δεν μπορεί να επικυρωθεί μία συμφωνία, ούτε στην Ελλάδα ούτε και στα Σκόπια, αν δε γίνει αυτό το δημοψήφισμα. Άρα, βιάστηκε ο Τσίπρας να κάνει δηλώσεις κι έτσι «άρον άρον, σταύρωσον αυτόν»[1]!

Τέταρτον, έχουμε και το αγαπημένο μας, που το ακούμε συχνά πλέον στις ειδήσεις, erga omnes δηλαδή «έναντι όλων». Το να χρησιμοποιούμε δηλαδή, την ονομασία που έχει «συμφωνηθεί» στα πάντα, ακόμη και να μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες και να χρησιμοποιηθεί από άλλες χώρες για διάφορους σκοπούς. Εδώ είναι και το τραγικό: Η Ελλάδα, σύμφωνα πάντα με τα δελτία της κυβέρνησης που εκδίδει, θα αναγνωρίσει τη γείτονα χώρα σε «Δημοκρατία της Severna Makedonija», ΟΛΟΙ οι άλλοι όμως θα την αναγνωρίσουν ως «Βόρεια Μακεδονία». Άρα, πού είναι το erga omnes και πού επωφελείται τελικά η Ελλάδα;

Οι κόκκινες γραμμές του Καμμένου… ξεβάφτηκαν; Χάθηκαν μέσα στα χακί κουστούμια και τις ακροδεξιές κορώνες του; Κι άντε είναι ακροδεξιός και δεν παίρνουμε τοις μετρητοίς τα λόγια του. Ο αιθεροβάμων αριστερός Τσίπρας; Πάλι κάνει πίσω; Πάλι προδίδει την «αριστερή» ταυτότητά του; Ή πολύ απλά παίζει ένα επικίνδυνο πονηρό παιχνίδι;

Ας κάνω μία υπόθεση: Έχουμε λοιπόν το δημοψήφισμα των Σκοπιανών τέλη του 2018. Άρα μία συμφωνία στην ελληνική Βουλή θα έρθει, περίπου, μέσα στο 2019. Ο Καμμένος, σήμερα κιόλας στη συνέντευξη Τύπου, είπε πως δε θα συμφωνήσει σε μία συμφωνία με το όνομα Μακεδονία. Κάποιο άλλο πολιτικό κόμμα, δε βλέπω να συμφωνεί πλην του Θεοδωράκη. Μήπως, λέω μήπως, σκέφτεται για ενδεχόμενες εκλογές και σε περίπτωση ήττας, εναποθέσει τα βάρη σε μία άλλη κυβέρνηση; Κι επίσης, εκλογές με άρωμα σκοπιανό ή… οικονομικό;

[1] κατά Ιωάννην – ιθ’ 15