Εσένα που ήρθες τόσο γρήγορα στο σπίτι μου. . .
Εσένα που, ενώ όλη τη μέρα φορούσες αυτή τη στολή που δε σε αφήνει ούτε να αναπνεύσεις, ξέχασες την κούρασή σου και με φρόντισες σαν δικό σου άνθρωπο.. .
Εσένα που με τόσο ενδιαφέρον κοίταζες και ξανακοίταζες τις εξετάσεις μου. . .
Που μου είπες ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πνευμονική εμβολή, αλλά πως θα με φροντίσεις και να μην ανησυχώ. . .
Εσένα που ξέχασες το σπίτι σου και σε ξέχασε κι αυτό, γιατί είσαι ολόκληρη τη μέρα επάνω από τους ασθενείς σου. . .
Εσένα που μου έδινες κουράγιο και δύναμη όταν φοβόμουν και λύγιζα. . .
Εσένα που, εκτός από τα φαρμακά μου, μού έδινες τόση αγάπη, σχηματίζοντας καρδιές με τα χέρια σου, στέλνοντάς μου φιλιά και χαμόγελα έξω από την πόρτα του δωματίου μου. . .
Εσένα που ανυπομονούσα να έρθεις, γιατί ήξερα πως θα μου φτιάξεις το κέφι με έναν σου λόγο και ένα χάδι, αφού μόνο εσύ άγγιζες με τόση αγάπη μια ασθενή με νόσο από covid-19. . .
Εσάς όλους που, μια εβδομάδα στο Μαμάτσειο Νοσοκομείο Κοζάνης μου φερθήκατε σαν να είμαι οικογένειά σας . . .
Σας ευχαριστώ!
Σας θαυμάζω!
Σας ευγνωμονώ!
Μια μικρή αφιέρωση για το ΕΚΑΒ, τα εξωτερικά ιατρεία, τους γιατρούς και τους/τις νοσηλευτές/νοσηλεύτριες της Παθολογικής Κλινικής και για το βοηθητικό προσωπικό του νοσοκομείου μας.
Ε. Κ .
Πηγή: kozanimedia.gr
