5 δικές μας συμπεριφορές που κάνουν τα παιδιά μας κακομαθημένα

16 Μαΐ, 2018

Εκτυπώστε αυτό το άρθρο Μέγεθος γραμματοσειράς -16+

Αν είσαι γονιός βρίσκεσαι (κάπου-κάπου) μπλεγμένος σ’ έναν κυκεώνα σκέψεων και κριτικής. Αν είσαι ιδιαίτερα παρεμβατικός, φίλοι, συγγενείς, άλλοι γονείς και ασχολούντες με τα παιδιά (σαν και του λόγου μας) θα σας πουν υπερβολικούς, γονείς-ελικόπτερα, που δεν αφήνουν τα παιδιά ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να αυτονομηθούν. Αν, απ’ την άλλη, είσαι γονιός με πιο χαλαρά όρια και μειωμένη παρεμβατικότητα, τότε κατηγορείσαι για αδιαφορία και ελλιπή διαπαιδαγώγηση.

Σίγουρα, κανείς δεν είναι τέλειος και, ακόμα πιο σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να σας υποδείξει πώς θα μεγαλώσετε το παιδί σας (εκτός κι αν η συμπεριφορά σας είναι… εγκληματική). Ωστόσο, υπάρχουν συμπεριφορές μας που είναι πράγματι προβληματικές και που πρέπει να αλλάξουμε, αν δεν θέλουμε να δούμε τα παιδιά μας να υποφέρουν απ’ τις συνέπειές τους.

Τα κακομαθημένα παιδιά είναι μια απ’ τις πλέον παρεξηγημένες κατηγορίες παιδιών. Επικρίνονται και μπαίνουν στο στόχαστρο, λες και διάλεξαν να φέρονται απαιτητικά ή με αγένεια ή λες και γεννήθηκαν με το γονίδιο της κακομαθιάς. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι οι δικές μας συμπεριφορές και στάσεις που κάνουν τα παιδιά να φέρονται ανάλογα.

Ιδού πέντε τέτοιες συμπεριφορές κι αντιλήψεις γονέων, που κάνουν τα παιδιά κακομαθημένα.

«Απλώς έχει πολύ ταπεραμέντο»

Αν το παιδί δαγκώνει, φωνάζει και χτυπάει πιο συχνά απ’ τον μέσο όρο κι εσείς σκέφτεστε «Ε, είναι λίγο θερμόαιμος/η… τι να κάνουμε;», μάλλον πρέπει να επανεξετάσετε την κατάσταση. Εννοείται πως τα πολύ μικρά παιδιά έχουν την τάση να εξωτερικεύουν τον θυμό τους μη μπορώντας να τον χειριστούν. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται έλλειψη ορίων.
Ρίχνετε αλλού το φταίξιμο

Σίγουρα δεν φταίτε εσείς που τα παιδικά προγράμματα προβάλλουν πρότυπα βίας, αγένειας ή σκληρότητας, ούτε που ο παππούς και η γιαγιά είναι υπερβολικά ελαστικοί ή υπερβολικά αυστηροί. Τα παιδιά θα μιμηθούν και θα αφουγκραστούν συμπεριφορές τρίτων, όπως και των γονιών τους. Ωστόσο, κάπου εκεί ξεκινά η δική μας ευθύνη, που –αφού εντοπιστεί το προβληματικό πρότυπο- πρέπει να γίνει πράξη και λύση. Απλά και μόνο επειδή το «κακό» δεν ξεκινάει από εμάς, δεν σημαίνει ότι δεν είναι δική  μας υποχρέωση να το αντιμετωπίσουμε.

Είστε οπαδός και αυλικός τους

Δεν θα κουραστούμε ποτέ να γράφουμε ότι η επιβράβευση είναι μια απ’ τις καλύτερες μεθόδους ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης, της φιλομάθειας και, εν γένει, της θετικής συμπεριφοράς των παιδιών. Μήπως όμως χειροκροτείτε κάθε τους πράξη; Κάθε γονιός είναι λίγο γονιός-κουκουβάγια, που βλέπει το παιδί του σαν το καλύτερο, το εξυπνότερο, το ευγενικότερο όλων. Πρέπει, όμως, να είμαστε αντικειμενικοί ούτως ώστε να μη μεγαλώσουμε παιδιά σκαρφαλωμένα σε θρόνους βιδωμένους σε μοναχικές κορυφές.

Η εύκολη λύση του «ναι»

Δεν αρέσει ούτε σε ‘μας ούτε στα παιδιά μας να λέμε «όχι» -κανείς δεν θέλει να του αρνούνται κάτι που ζητάει και κανείς δεν θέλει να γίνεται αντιπαθής. Όταν, όμως, τα παιδιά συνηθίζουν ν’ ακούνε σχεδόν αποκλειστικά «ναι», καταλήγουν να θεωρούν δεδομένο ότι κάθε επιθυμία τους θα γίνει πραγματικότητα –και, προφανώς, χωρίς να φταίνε καθόλου!
«Μικρό είναι ακόμα, θα μάθει»

Το ότι το παιδί είναι ακόμη μικρό, δεν σημαίνει ότι η πειθαρχία δεν έχει θέση στη ζωή σας. Μπορεί η συμπεριφορά του να είναι απόλυτα ταιριαστή με το αναπτυξιακό του στάδιο, αυτό όμως δεν σας καθιστά απλούς παρατηρητές της! Ένα δίχρονο που χτυπάει, για παράδειγμα, δεν κάνει τίποτα το ασυνήθιστο για την ηλικία του. Ο δικός μας ρόλος είναι να του δείξουμε ότι η συμπεριφορά αυτή δεν είναι επιτρεπτή και να διδάξουμε εναλλακτικούς τρόπους εκτόνωσης του θυμού τους.

Πηγή:mama365.gr