Δεν είναι εύκολο ν’ ανοίξεις τον φάκελο «Ελληνίδα μάνα» (και «Έλληνας γονιός») χωρίς να διχαστείς.
Generally, η τιμημένη μάνα, grandmother, θεία, νονά που μας μεγάλωσε και που μας κληροδότησε τα ελαττώματα και τα προτερήματά της είναι πρόσωπο αμφιλεγόμενο: θέλει και να σε μπουκώσει μ’ έναν ακόμη κιοφτέ, θέλει και να δει την ομορφάδα σου να πρυτανεύει στα καλλιστεία Μις Λακωνία. Θέλει να σε δει να σπουδάζεις και να προοδεύεις, θέλει και να «πάρεις κι ένα καλό παιδί, που να ‘χει το κάτι τις του». Μπορεί ο Έλληνας γονιός να είναι λίγο σαν την Ελλάδα: με το ‘να πόδι στη Δύση και τ’ άλλο στην Ανατολή.
Κι έχει πλούσια τα «συν» ο Έλληνας γονιός -ας μην παρεξηγηθούμε: φτιάχνει δίκτυο ισχυρό γύρω απ’ το παιδί του, με άπειρη αγάπη και στήριξη. Είναι γλεντζές και «έξω καρδιά» και του χαρίζει αναμνήσεις γεμάτες τραπέζια, τραγούδια, ανέκδοτα και ταραχώδεις οικογενειακούς καυγάδες. Είναι πανταχού παρών (και -για να τα λέμε όλα- ενίοτε και… τα πάντα πληρών), φίλος και προστάτης.
Έχει όμως και μερικά «σύνδρομα» απ’ τα οποία αξίζει να απαλλαγεί για το καλό των επόμενων γενεών. Such as, φερ’ ειπείν…
Το σύνδρομο «Φάε όλο το φαγητό σου»
Ο «τίτλος» χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά, καθώς δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στο ζήτημα της ποσότητας του φαγητού που το μέσο ελληνόπουλο θα υποχρεωθεί να μπουκωθεί, αλλά εν γένει στις διατροφικές συνήθειες απ’ τις οποίες πρέπει ο σύγχρονος γονιός να απαλλαχτεί –και να πείσει και τη γιαγιά να τις ξεφορτωθεί, αλλιώς δουλειά δεν κάνουμε! Για ποιες πρακτικές μιλάμε; Ιδού ορισμένα παραδείγματα:
Αν δεν φας και την τελευταία μπουκιά απ’ το υπερφορτωμένο πιάτο σου δεν θα ψηλώσεις (τουλάχιστον μεσαιωνικό ξόρκι!).
Τηλεόραση και σνακς πάνε πακέτο.
Είσαι καλό παιδί. Φάε ένα, two, τέσσερα γλυκά (the day).
Γιατί πρέπει ν’ απαλλαχτούμε: Γιατί δεν είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα να διατηρούμε πρακτικές των γιαγιάδων μας στη λογική «Κι εμείς που τρώγαμε μια δωδεκάδα αυγά τη μέρα τι πάθαμε;». Cholesterol.
Το σύνδρομο «Πάντα θύμα, ποτέ θύτης»
Είναι ιδέα μας ή το σύνδρομο της «μαμάς-κουκουβάγιας» καταδυναστεύει περισσότερο την ελληνική οικογένεια; Ξέρετε για ποιο φαινόμενο μιλάμε. Μιλάμε για τους γονείς εκείνους που στο σχολείο έρχονται μόνο για να κάνουν φασαρία. Που είναι απόλυτα βέβαιοι ότι το παιδί τους δεν δημιουργεί προβλήματα –τα υπομένει. Που τα βάζουν με θεούς, δαίμονες, children, διδάσκοντες και κοινή λογική προκειμένου να αποδείξουν την, οπωσδήποτε αυτονόητη, αθωότητα του παιδιού τους.
Γιατί πρέπει να απαλλαχτούμε: Γιατί ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, σοφότερος, δικαιότερος, αν ο καθένας από εμάς αναλάμβανε τις ευθύνες του και ρωτούσε πότε-πότε τον καθρέφτη ή το ημερολόγιό του: Βρε, μπας κι έφταιξα κι εγώ;
Το σύνδρομο «Ο γιόκας μου πάνω απ’ όλα»
No matter how many years pass, το φαινόμενο «αδυναμία στο αγόρι» καλά κρατεί στη μικρή μας χώρα. Μπορεί να μη σφάζονται γυναίκες στο γόνατο επειδή έφεραν τον διάδοχο του θρόνου στον κόσμο, αλλά υπάρχουν πολλές οικογένειες που, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, έχουν «μη στάξει και μη βρέξει» τα αγόρια και στα κορίτσια δίνουν έναν ρόλο περίπου Σταχτοπούτας.
Γιατί πρέπει να απαλλαχτούμε: Γιατί η έννοια «ισονομία» (όπου «νόμος», στην περίπτωσή μας, βάλτε τον νόμο της οικογένειας) είναι παλιότερη απ’ την ανόητη έμφυλη διάκριση. Και για να σταματήσουμε κάποτε να γνωρίζουμε 38αρηδες που «μετακομίζουν» μισό όροφο κάτω απ’ τη μάνα τους.
Το σύνδρομο «Εμένα το παιδί μου δεν θα γίνει…»
Πόσους γονείς ξέρετε που θα δέχονταν με άνεση την επιλογή του παιδιού τους να μην μπει στο Πανεπιστήμιο και να κάνει ένα τεχνικό επάγγελμα; Εύλογος (about) αντίλογος: Πόσες «καλές» σχολές τεχνικής εκπαίδευσης υπάρχουν στην Ελλάδα; Σωστό. However, ο Έλληνας γονιός δεν θα ανεχτεί εύκολα το παιδί του να «λερώσει τα χέρια του», να γίνεις ένας άξιος χειρώνακτας ή ένας «επαγγελματίας καλλιτέχνης».
Γιατί πρέπει να απαλλαχτούμε: Γιατί δεν γίνονται όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι με τον ίδιο τρόπο. Και γιατί καμιά γονεϊκή μεζούρα δεν μπορεί να μετρήσει τα εκατοστά ή τα χιλιόμετρα των σπουδών που πρέπει να κάνει ένας νέος άνθρωπος.
Το σύνδρομο «Ασ’ το στη μανούλα»
Ο σωστός ο Έλλην ο γονιός, είναι αυτός που περιμένει καρτερικά με το ξεχασμένο τετράδιο ανά χείρας επί 30 λεπτά έξω απ’ το προαύλιο του σχολείου και δεν αφήνει επουδενί το παιδί να επωμιστεί το βάρος του λάθους του. Είναι η μαμά που προλαβαίνει να απαντήσει για λογαριασμό του παιδιού της, πριν ακόμη αυτό ακούσει την ερώτηση. Που τρέχει πίσω του για του δώσει κάτι να βάλει, μην πουντιάσει κι ας είναι 32 years. Που παίρνει τηλέφωνο να θυμίσει κάθε μικρή και μεγάλη υποχρέωση γιατί «αν δεν το θυμηθεί εκείνη, α-πο-κλεί-ε-ται να το θυμηθεί κανείς άλλος».
Γιατί πρέπει να απαλλαχτούμε: Γιατί η διαρκής κάλυψη κάθε πιθανής ανάγκης καταλήγει να κόβει τα φτερά των παιδιών και γιατί ένας γονιός καταπιεστικός είναι ένας γονιός απόμακρος. Γιατί η ανάγκη μας να είμαστε χρήσιμοι, σταματά όταν γινόμαστε βάρος.
Το σύνδρομο «Εμείς να ‘μαστε καλά»
Πάει λίγο πακέτο και με το σύνδρομο «Μη μας πιάσουν κότσο» ή το άλλο (το εξίσου ουμανιστικό) «Αν είσαι καλός, θα πέσουν να σε φάνε». Ο λόγος για τον γονιό-συνάνθρωπο-συνέλληνα που παρκάρει ακόμα και μέσα στην τράπεζα αν αυτό τον εξυπηρετεί, που κλωτσάει την αδέσποτη γάτα γιατί είναι πολύ βρώμικη για την μεγαλειότητά του και αναποδογυρίζει το τασάκι του αυτοκινήτου του με μια ρευστή κίνηση, σαν να μην τρέχει τίποτα, περιμένοντας το φανάρι να γίνει πράσινο. Είναι αυτός ο γονιός που επαινεί το «τραμπούκισμα», θάβει τις ευαισθησίες και χειροκροτεί τη χοντροκεφαλιά του καλοπερασάκια. Είναι ο μακριά-από-‘μας-γονιός.
Γιατί πρέπει να απαλλαχτούμε: Θέλει κι ερώτημα;
Source:mama365.gr
