Μια μέρα ταξικής μνήμης κατάντησε “γιορτή”. Κατάντησε μια μέρα εκπτώσεων, προσφορών, δώρων και τρανταχτής υποκρισίας (and “justification”) για όλες τις υπόλοιπες μέρες.
8 March of 1857 οι γυναίκες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού κατέβηκαν σε μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας ίσες αμοιβές με τους άνδρες και καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Η διαδήλωση πνίγηκε στο αίμα από την αστυνομία. Αυτή η στιγμή της ταξικής πάλης καθιέρωσε τις 8 του Μάρτη ως παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Αμέτρητοι οι αγώνες του εργατικού και ειδικότερα του γυναικείου κινήματος όλα τα επόμενα χρόνια (until today), που κατάφεραν να κατακτήσουν πολλά όσων αφορά τα δικαιώματα και την ισότητα των γυναικών, but η ανισότητα ακόμα είναι εδώ.
Η ανισότητα είναι εδώ,
- όταν οι αμοιβές των γυναικών είναι χαμηλότερες
- όταν η πρόσβαση στην εργασία, την επιστήμη και την μόρφωση είναι πιο περιορισμένη
- όταν είναι περισσότερες στην ανεργία, την επισφάλεια, την απόλυση
- όταν συχνότερα πέφτουν θύματα εργοδοτικής τρομοκρατίας και σεξουαλικών παρενοχλήσεων
- όταν έχουν χάσει περισσότερα δικαιώματα και παροχές
Εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον κόσμο, υφίστανται σκληρή καταπίεση με παραβίαση των κατοχυρωμένων ανθρώπινων δικαιωμάτων, με στέρηση της εκπαίδευσης, με επιβολή επιλογής συζύγου και γάμου, με επαναφορά της απαγόρευσης των αμβλώσεων, με βία, με σεξουαλική κακοποίηση και δολοφονίες. Αλλά και αυτών, που η οδύσσειά τους ξεκινάει από τις χώρες τους, because the “πολιτισμένη” δύση κάνει πόλεμο στην χώρα τους, και συνεχίζεται κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους προς την “πολιτισμένη” Europe, όπου έρχονται αντιμέτωπες με το δουλεμπόριο, την πορνεία και τη σεξουαλική εκμετάλλευση.
Να διαλύσουμε όσα και όσους μας χωρίζουν μέσα από την ενότητα των καταπιεσμένων
Στη σημερινή καπιταλιστική κρίση, στην Ελλάδα των μνημονίων, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. οι γυναίκες είναι αυτές που πληρώνουν πιο βαρύ το τίμημα της απάντησης του κεφαλαίου στην κρίση. Είναι ανάγκη στο σήμερα να δούμε τα συμφέροντά μας μέσα από τα ταξικά γυαλιά μας. Να δούμε αυτά που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν απέναντι σε ένα σύστημα καταπίεσης. Είναι ανάγκη στο σήμερα να παλέψουμε για τα δικαιώματα των γυναικών για δουλειά, ίση αμοιβή, προστασία της μητρότητας, μέτρα κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας, σεβασμό και ίση μεταχείριση.
Είναι ανάγκη για τους εργαζόμενους/ες, για τις άνεργες/ους, για την νεολαία να αντισταθούμε στο σύστημα που θέλει τα δικαιώματα όλων μας στην εργασία και την ζωή να μοιάζουν πιο πολύ με αυτά του μεσαίωνα, παρά με αυτά που θα έπρεπε να έχουμε όλοι και όλες μας με βάση την σύγχρονη γνώση και τις δυνατότητες που έχουμε. Όλες και όλοι να βρεθούμε στο δρόμο του αγώνα για την ειρήνη, το δικαίωμα στη δουλειά, στη μόρφωση, στη ζωή για όλους μας. Όλοι και όλες να παλέψουμε για μια ζωή ίσων δικαιωμάτων αντρών και γυναικών. Όλες και όλοι να παλέψουμε ενάντια στο σύστημα που γεννάει την έμφυλη καταπίεση και την εκμετάλλευση.
