Στην προσφώνηση προισταμενε-αφεντικο έλεγες τώρα εδώ γελάμε .
Πράγματι δεν ήσουν αφεντικό για κανένα μας, ήσουν Προϊστάμενος σε κάθε πολεοδομικό ζήτημα, ήσουν Προϊστάμενος στα δύσκολα,τα άλυτα για τους πολλούς.
Έχοντας το γνωστικό επίπεδο που λίγοι άνθρωποι μπορούν να καλλιεργήσουν,να εμβαθύνουν,να συνδυάσουν,να θυμηθούν (αρθ….Παρ…σελ.. ),να στοιχειοθετήσουν,να λύσουν.
Πάντα αεικίνητος (αυτό που κάνει δυσκολότερη τη αποδοχή ) τώρα στο γραφείο, αμέσως στη Γαλατινή για αυτοψία και εύκολα στη Ζώνη στον Πεντάλοφο. Το Βόιο το οργωσες το αγάπησες με υπερβολή.
Δακτυλογραφουσαμε έγγραφα σου και μέναμε άναυδοι με το περιεχόμενο.
Δεν ήταν ξερά υπηρεσιακά αλλά ταυτόχρονα ανθρωπολογικά, κοινωνιολογικά με αρχές ψυχολογίας, ιστορικές αναφορές, λόγια σπουδαίων (κάποιες φορές με υπερβολή).
Κράτησα αρχείο από τα πιο σημαντικά τα “Νανοπουλια” όπως τα έλεγα. Καμαρωνες για τα παιδιά σου πόσο σου μοιάζει ο Πέτρος θα γίνει καλύτερος από μένα έλεγες, πως αντρεψαν ο Νίκος, ο Δημήτρης, γελούσαν τα μάτια σου όταν αναφεροσουν στο Χρήστο την αδυναμία σου.
Πάντα με την παραδοχή πόσο καλή μάνα είναι η Μαρίτσα. Πώς θα παρηγορηθεί η “Μέλι” που δυστυχησε να ζήσει το φευγιο σου;
Ήθελες πριν τη σύνταξη να πιούμε ένα καφέ στο Δοτσικό δεν προλάβαμε Γιώργο.
Από αύριο τίποτα δεν θα είναι το ίδιο φτωχηνε η Υπηρεσία.η πόλη της Σιάτιστας,ο Δήμος, η ίδια η Περιφέρεια.
Οι ιδιώτες μηχανικοί έχασαν το στήριγμα τη σιγουριά ότι θα βρεις λύση.
Εμεις τα “κορίτσια σου” χάσαμε τον ΠΡΟΪΣΤΆΜΕΝΟ , τον φίλο ,τον δάσκαλο.
